Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Στις 6 Μαΐου, ημέρα Κυριακή, οι εκλογές σηματοδοτούν πολλές αλλαγές και νομιμοποιούν πολλά στοιχεία. Η Αριστερά ενισχύεται σημαντικά με κυρίαρχο τον ΣΥΡΙΖΑ που ορίζεται αξιωματική αντιπολίτευση, το ΚΚΕ αυξάνει ελάχιστα τις δυνάμεις του, η Δημοκρατική Αριστερά μπαίνει στη νέα Βουλή με ένα καλό ποσοστό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυξάνει αρκετά τις δυνάμεις της. Το σοκ για το κομματικό, μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας είναι τέτοιο που για αρκετή ώρα μετά τα exit-poll το μούδιασμά τους είναι εμφανές στους διαλόγους των πάνελ. Από την στιγμή των exit-poll μέχρι και σήμερα (09/05/2012) το τι μπούρδα ,συκοφαντία και σενάριο έχει φτιαχτεί και ειπωθεί από κάθε κανάλι και δημοσιογράφο δεν έχει προηγούμενο, είναι τέτοιος ο βομβαρδισμός της προπαγάνδας και της προβοκατόρικης ρητορικής και πράξης που δύσκολα μπαίνει σε τάξη για να αποτυπωθεί. Παρόλα αυτά έχω ξεχωρίσει κάποιες αντιφάσεις, κάποιες βιαστικές ενέργειες και κακοσχεδιασμένα ψέματα που θα ήθελα να μοιραστώ. Πρώτα απ’ όλα τα συμπεράσματα από την κάλπη της Κυριακής. Η κάλπη και τα μηνύματα της με σειρά βαρύτητας είναι τα εξής: κατάρρευση του δικομματισμού, άνοδος της Αριστεράς και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, κατακερματισμός των χώρων της κέντρο-δεξιάς και της κέντρο-αριστεράς, την είσοδο ενός φασιστικού-εθνικιστικού κόμματος με πρωτοφανές ποσοστό για την Ελλάδα και τέλος ο κατακερματισμός του εκλογικού σώματος κατέδειξε τον προβληματικό και διαστρεβλωτικό εκλογικό νόμο Παυλόπουλου με τις 50 έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα. Από αυτό το σημείο και για να έχει μια λογική ο παρακάτω συλλογισμός και να μην μοιάζει με τις κραυγές αγωνίας, τις φοβικές δηλώσεις και τους εκβιασμούς που ακούγονται και τυπώνονται καθημερινά απ’όλα τα ΜΜΕ προπαγάνδας, σας ζητώ να καθαρίσετε το μυαλό σας και να συνεχίσετε την ανάγνωση με την υπόθεση (λογική υπόθεση) ότι το αποτέλεσμα και τα ποσοστά των κομμάτων προβάλουν και την επιρροή των ιδεών και των προγραμμάτων τους. Έχοντας ως βάση την τελευταία λογική υπόθεση δε μπορώ παρά να συμπεράνω ότι η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού καταδίκασε την επιλογή των Μνημονίων. Τα τρία κόμματα που στήριξαν και υπέγραψαν τις συγκεκριμένες πολιτικές, έπιασαν πάτο, το πιο τυχοδιωκτικό εκ των τριών έμεινε εκτός Βουλής. Η Δευτέρα βρήκε την Νέα Δημοκρατία του 18,8% να λαμβάνει την διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που ο κ. Σαμαράς εκτελούσε τυπικές διαδρομές το σύνολο των ελληνικών μίντια ασχολούνταν με το αν η Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αν έχει προτάσεις και αν αυτές είναι ρεαλιστικές πολλές φορές μάλιστα ούτε καν ρωτούνταν προσχηματικά αλλά δηλωνόταν κατηγορηματικά, αν θα τα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση της Αριστεράς ή θα οδηγήσει άκουσον άκουσον τη χώρα σε ακυβερνησία με ευθύνη της . Το μέγεθος της επίθεσης από το αστικό σύστημα διαπλοκής είναι εμφανές από την ένταση και την ποιότητα των ερωτήσεων και της στρεβλής βάσης της κριτικής τους. Δεν ήταν και δεν είναι λίγες οι φορές το βράδυ της Κυριακής και τη Δευτέρα που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούσαν ξανά και ξανά στην ίδια ερώτηση ,χιλιοειπωμένη, μια στρατηγική από τη μεριά των μίντια που είχε ως σκοπό μετά από την εκατοστή φορά που θα γινόταν μια προβοκατόρικη ερώτηση να ακουγόταν η ποθούμενη για αυτούς απάντηση. Κατεξοχήν παράδειγμα ¨αυτιστικής¨ συμπεριφοράς δημοσιογράφων το βράδυ της Κυριακής είναι η συνεχής προβολή της πιθανότητας κυβερνητικής συνεργασίας ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΩΝ-ΣΥΡΙΖΑ, πόσες δεκάδες φορές χρειάστηκε να διαψευσθεί κάτι τέτοιο εκείνο το βράδυ. Από τη Δευτέρα έως και σήμερα Τετάρτη οι δημοσιογράφοι σε κανάλια,ραδιόφωνα και εφημερίδες κάθε ώρα δημιουργούν έναν καινούργιο φόβο, κάθε τρεις ώρες ένα σενάριο δημιουργίας κυβέρνησης και κάθε μέρα επαναλαμβάνουν τους ίδιους ακριβώς εκβιασμούς που ακούγαμε προεκλογικά. Το σύνολο των στελεχών της Ελληνικής Αριστεράς απαντούν καθημερινά : Η Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει, οι προτάσεις της Αριστεράς είναι συγκεκριμένες και σαφείς και ρεαλιστικές στο βαθμό της λαϊκής αποφασιστικότητας , είναι μια πορεία δύσκολη που οδηγεί στην αξιοπρέπεια, την ανάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την αναδιανομή του πλούτου, η Αριστερά θα εξαντλήσει κάθε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης, στέρεης και με σαφή προοδευτικό και αντιμνημονιακό προσανατολισμό. Αν δεν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση τότε ζητά στις επόμενες εκλογές να ενισχυθεί περαιτέρω. Για την ακυβερνησία η οποία είναι αποτέλεσμα του κατακερματισμού του εκλογικού σώματος, δεν μπορούν παρά να ευθύνονται οι πρώην μεγάλοι. Το να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έλαβε 16,6% και εξέλεξε 52 βουλευτές στις εκλογές για μη σχηματισμό κυβέρνησης είναι άτοπο γενικά και ειδικά όταν εννοούν σχηματισμό κυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, οι Έλληνες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφησαν για να πράξει κατά αυτόν τον τρόπο. Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σ’όλον αυτόν τον κατακλυσμό μπουρδολογίας περί αντιευρωπαϊκού μετώπου με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέλος του Ευρωπαϊκού κόμματος της Αριστεράς, ο δε πρόεδρος του Αλέξης Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κόμματος της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο φιλοευρωπαϊκή αριστερή δύναμη της Ελλάδος μαζί με την Δημοκρατική Αριστερά. Το οικονομικό-μιντιακό-πολιτικό κατεστημένο αυτές τις ημέρες αλλά ακόμα περισσότερο τις επόμενες θα εξαπολύσει μια προπαγάνδα φόβου και εκβιασμού με κεντρικό πυρήνα τον ψευδεπίγραφο εκβιασμό της εξόδου από την Ευρωζώνη. Απευθυνόμενος προς τους συμπολίτες μου τους καλώ να μην πέσουν θύματα, να έχουν εμπιστοσύνη στη δική τους δύναμη , στη δύναμη του λαού. Ήδη μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου εδώ και στη Γαλλία , η Ευρώπη άρχισε να μιλά για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του συμφώνου σταθερότητας που επιβάλει την λιτότητα. Το μήνυμα στάλθηκε στην Ευρώπη, στις επόμενες εκλογές ας ολοκληρώσουμε την ανατροπή στην Ελλάδα.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ?

Με αυτό το κείμενο δεν θέλω να αναδείξω κάτι καινούργιο ούτε να διατυπώσω κάτι ξεχωριστό και το αναφέρω αυτό από την αρχή, γιατί ακούω συχνά την επιθυμία να εκφραστούμε και να διεκδικήσουμε μέσα από καινούργιες μορφές αγώνα και πολιτικά πλαίσια πολλές φορές μάλιστα ακόμη και χωρίς πολιτικά ή ιδεολογικά πλαίσια ευτυχώς δεν φτάσαμε ακόμα στο σημείο να επιθυμούμε να εκφραστούμε και να διεκδικήσουμε χωρίς καν αγώνα . Το ευγενικό συμπέρασμα είναι ότι η πολύ τηλεόραση βλάπτει καθώς μέσω αυτής κάθε λογής ειδικός και δημοσιογράφος αναπαράγει αυτή τη ‘’ προοδευτική’’ και ‘’μοντέρνα’’κουλτούρα, η παραπάνω επιλογή μοιάζει με αυτοϊκανοποίηση χωρίς φαντασίωση! Το γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που την υποστηρίζουν καμία ιδέα δεν έχουν για το τι θα πει ιδεολογία ,για το τι θα πει πολιτική, τι σημαίνει να αγωνίζεσαι παρά μόνο ξέρουν να καταδικάζουν ως μάταια και άχρηστα όλα αυτά που μέσα από την διαλεκτική τους ορίζουν την αντίληψη μας για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ακριβώς για αυτό τον λόγο γράφω ,γιατί βαρέθηκα να ακούω γνώμες ‘’ειδικών’’ και ‘’μοντέρνων’’ για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό , την ‘’ανεπάρκεια’’ και την ’’ ανεπικαιρότητα’’ του και ένα σωρό από σαχλαμάρες ,κραυγές (εναγώνιες ως επι το πλείστον τώρα τελευταία)που καταδεικνύουν την ανεπάρκεια των ομιλούντων. Παράλληλα αυτό το κείμενο αποτελεί και την προσωπική μου κατάθεση για το νόημα του Σοσιαλισμού, για την επικαιρότητα του. Θα ακολουθήσει άλλο κείμενο μέχρι τότε διαβάστε τα παρακάτω και έπειτα κοιτάξτε έξω από το παράθυρο και στον καθρέφτη και αναρωτηθείτε!
Α) ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν αναφέρονται ή ακούνε την λέξη Σοσιαλισμός δημιουργούν μια εν μέρει , και ως εκ τούτου λανθασμένη, αντίληψη συνδυάζοντας αυτή τη λέξη με τον Μαρξ , τον Κομμουνισμό, την Σοβιετική Ένωση και άλλα σημεία ή προσωπικότητες ( πάντοτε οι όροι χρισημοποιούνται με την ιστορική τους απόδοση). Είναι γεγονός επίσης ότι ακόμη και όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες συνδέσεις μη έχοντας ιστορικές γνώσεις δημιουργούν επιφανειακές συνδέσεις που όμως λόγω του ότι αναφέρονται στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν είναι ικανές να δημιουργήσουν στέρεες αντιλήψεις ή σωστότερα αντιλήψεις που προβάλονται ως στέρεες. Ο όρος σοσιαλιστής προέρχεται από τη λατινική λέξη sociare, που σημαίνει «μοιράζομαι». Οι πρώτοι που αναφέρονται στα πιστεύω τους ως Σοσιαλισμό είναι οι οπαδοί του Robert Owen(1771-1858) στη Βρετανία και του Saint-Simon(1760-1825) στη Γαλλία, βέβαια αυτό είναι μόνο η αρχή, η ρίζα και η πρώτη εμφάνιση του όρου. Ιστορικά ο Σοσιαλισμός είναι η δομημένη συνείδηση της εργατικής τάξης, η οποία αντιδρά στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό. Αυτή η συνείδηση γεννιέται στην Ευρώπη του πρώιμου βιομηχανικού καπιταλισμού. Ο Σοσιαλισμός έχει τις ρίζες του στον Διαφωτισμό και σε αρχές όπως ο ορθός λόγος , η πρόοδος, ο ανθρωποκεντρισμός. Αρχές που σαν λέξεις και πράγματι μόνο ως τέτοιες παρουσιάζονται και στον κλασσικό φιλελευθερισμό. Ο Σοσιαλισμός ασκεί κριτική απέναντι στη φιλελεύθερη αστική κοινωνία και την ψευδεπίγραφη ηθική που υποστηρίζει ,καταδεικνύει το οξύμωρο και το καταστροφικό στοιχείο που παρουσιάζεται σε κάθε πτυχή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την οικονομία της αγοράς .
Η Ιστορική Πορεία ή αλλιώς οι ιστορικές φάσεις και η διαλεκτική τους με την σοσιαλιστική σκέψη και ιδεολογία αποδίδονται περιληπτικά ως εξής. Ο ‘’ χαρακτήρας’’ του πρώιμου σοσιαλισμού επηρεάστηκε από τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες μέσα στις οποίες ζούσε και εργάζονταν η βιομηχανική εργατική τάξη και οι αγρότες. Αυτοί οι πρώτοι σοσιαλιστές συχνά αναζητούσαν μια ριζοσπαστική, επαναστατική εναλλακτική λύση ενάντια στον καπιταλισμό,αυτό είναι και το στάδιο στο οποίο εμφανίζονται οι ουτοπιστές σοσιαλιστές που υποστηρίζουν την εγκαθίδρυση ουτοπικών κοινοτήτων στηριζόμενων στη συνεργασία και την αγάπη. Παράλληλα αναπτύσσονται και επιστημονικές θεωρίες από τους Karl Marx και Friedrich Engels που διακηρύττουν πως η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού ήταν αναπόφευκτη. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο χαρακτήρας του Σοσιαλισμού δέχεται την πρώτη μετάλλαξη η οποία οφείλεται στην εφήμερη βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και την ιστορική πρόοδο της αστικής δημοκρατίας (τύπου: εκτόνωση αντί για καταστολή , βλέπε γήπεδα), ο βιομηχανικός καπιταλισμός βρίσκοταν στο σημείο ευημερίας ( ακριβώς όπως και εμείς πριν 10 χρόνια) στον κύκλο ανάπτυξη-ευημερία-κρίση-ύφεση. Η μετάλλαξη αυτή οδηγεί μέρος των σοσιαλιστικών πολιτικών κομμάτων, κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες , να υιοθετήσει σταδιακά αστικές και βασικές συνταγματικές μεθόδους. Ήδη μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σοσιαλιστικός κόσμος διαιρούνταν σε σοσιαλδημοκρατία και μαρξιστικά επαναστατικά κόμματα. Οι επαναστάτες σοσιαλιστές ακολούθησαν το παράδειγμα του Lenin και του κόμματος που ηγούνταν, των Μπολσεβίκων και υιοθέτησαν τον όρο κομμουνιστής. Τον 20ο αιώνα οι σοσιαλιστικές-επαναστατικές ιδέες εξαπλώθηκαν στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική , σε περιοχές του πλανήτη με πολύ μικρή εμπειρία στον βιομηχανικό καπιταλισμό. Γι αυτό το λόγο οι σοσιαλιστικές ιδέες, σ ‘ αυτές τις περιοχές αντιπάλεψαν και έθεσαν ως κυρίαρχο σημείο πάλης, τον αντι-αποικιακό αγώνα και όχι την ταξική πάλη. Η ιδέα της ταξικής εκμετάλλευσης αντικαταστάθηκε από αυτήν της απικοιοκρατικής καταπίεσης. Στην κεντρική και νότια Αμερική , τις δεκαετίες του 60 και 70 οι σοσιαλιστές επαναστάτες κήρυξαν πόλεμο ενάντια στις ξενόφερτες δικτατορίες (made in USA).
Β) ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Ο τίτλος δεν είναι τυχαία δοσμένος για να δίνει μια αίσθηση γενικότητας. Αυτή η γενικότητα ή ορθότερα σχετικότητα των εννοιών και των αποδόσεων τους παρουσιάζεται στον ευρύ χώρο των σοσιαλιστών. Στο μέρος του κειμένου που προηγήθηκε και αναφερόταν στην παρουσίαση της εξέλιξης του πολιτικού χώρου στον ιστορικό χρόνο παρέμεινα στο διαχωρισμό σοσιαλδημοκρατών και Κομμουνιστών με βασική διαφορά τους στον τρόπο αντίληψης και κατάληψης της πολιτικής εξουσία. Αυτή η διαφορά δείχνει να έχει επεκταθεί σε όλο το φάσμα των αξιών προσδίδοντας διαφορετικό νόημα στις κατά τα άλλα ίδιες λέξεις. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας έχει μεταλλαχθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον μπορεί να θεωρηθεί μέρος της ευρύτερης δεξιάς ή λαΪκής δεξιάς ή κεντρο-δεξιάς, όπως και να λεχθεί η ουσία είναι ότι πλέον η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.Παραθέτω εδώ κάποιες λέξεις κεντρικής σημασίας καθώς σ’ αυτές δίνεται ένα ειδικό νόημα από τους κομμουνιστές και είναι αυτό ακριβώς το νόημα που δημιουργεί την ιδεολογία μας. Αυτές είναι η Κοινότητα , η Ισότητα, η Κοινωνική Τάξη, η Κοινοκτημοσύνη, η Συνεργασία, η Ελευθερία, η Αλληλεγγύη και ο Διεθνισμός. Ξεκινώντας την ανάπτυξη και αποσαφήνιση τους μπορούμε να τις χωρίσουμε σε δύο ομάδες αυτές που αντιπαραβάλονται άμεσα με έννοιες του φιλελευθερισμού και των αστών τέτοια αντιπαράθεση είναι η Συνεργασία-Ανταγωνισμός, Κοινοκτημοσύνη-Ιδιωτική Περιουσία, Διεθνισμός-Ιμπεριαλισμόςκαι εκείνες που αποκτούν τελείως διαφορετικό νόημα στη Κομμουνιστική Ιδεολογία όπως η Ελευθερία , η Ισότητα και η Κοινωνική Τάξη. Αφού έχουμε το γενικό πλαίσιο ας δούμε τώρα πιο νόημα σχηματίζει την ιδεολογία. Κατ’ αρχήν η Κοινότητα, ο Σοσιαλισμός έχει μια ενοποιητική εικόνα των ανθρώπινων όντων ως κοινωνικών πλασμάτων, υποστηρίζει την ικανότητα των ανθρώπων για συλλογική δράση ενώ εναντιώνεται στην επιδίωξη της προσωπικής ιδιοτέλειας. Τα ανθρώπινα όντα είναι επομένως σύντροφοι και αδέλφια. Οι Σοσιαλιστές πιστεύουν πως το άτομο είναι αδιαχώριστο από την κοινωνία και υποστηρίζουν πως η εγωιστική, υλιστική ή επιθετική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα περισσότερο των κοινωνικών συνθηκών παρά των φυσικών. Δηλαδή ότι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι συνέπειες μιας κοινωνίας που ανταμοίβει την εγωιστική και κτητική συμπεριφορά. Η Συνεργασία-Αλληλεγγύη, εφόσον οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα η φυσική σχέση μεταξύ τους είναι αυτή της συνεργασίας και όχι ο ανταγωνισμός αυτός στρέφει το κάθε άτομο εναντίον του άλλου, ενθαρρύνοντας την κάθε πλευρά να αρνείται ή να αγνοεί την κοινωνική της φύση, αντί να στηρίζεται πάνω σ’ αυτήν. Η σοσιαλιστική προσήλωση στη συνεργασία έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη συνεργατικών επιχειρήσεων, σχεδιασμένων με σκοπό να αντικαταστήσουν τις ανταγωνιστικές και ιεραρχικές επιχειρήσεις που πολλαπλασιάστηκαν επί καπιταλισμού. Συνεταιρισμοί παραγωγών και καταναλωτών έχουν καταφέρει να τιθασεύσουν τις ενέργειες μεσαζόντων με σκοπό το αμοιβαίο όφελος. Στη βιομηχανία εφαρμόζεται η αρχή της αυτοδιαχείρησης (παραδείγματα εφαρμογής υπάρχουν στη βόρεια Ισπανία , τη Σερβία και την Λατινική Αμερική) και τέλος στον πρωτογενή τομέα παραγωγής προτείνει και εφαρμόζει τις συλλογικές φάρμες. Η Ισότητα, ο σοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από την πίστη του στην κοινωνική και εισοδηματική ισότητα. Η Ισότητα θεωρείται σημαντική, γιατί μόνο αυτή μπορεί να συντηρήσει τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία. Σε αντίθεση με τους φιλελεύθερους πιστεύουμε πως η τυπική ισότητα , υπό τη νομική και πολιτική της έννοια , είναι σαφώς ανεπαρκής, επειδή παραβλέπει τις δομικές ανισότητες του καπιταλιστικού συστήματος. Η εισοδηματική Ισότητα υποστηρίζεται γιατί ενισχύει την κοινωνική αλληλεγγύη και την συνεργασία. Επίσης, θεωρείται αναγκαία για την εξάληψη των κοινωνικών τάξεων (αταξική κοινωνία) βασικής προϋπόθεσης για την κομμουνιστική κοινωνία. Ένας τρίτος λόγος που υποστηρίζουμε την κοινωνική ισότητα είναι πως η ικανοποίηση των αναγκών αποτελεί τη βάση της ανθρώπινης ολοκλήρωσης και αυτοπραγμάτωσης. Για εμάς τους Σοσιαλιστές η ανάγκη αποτελεί αναγκαιότητα, οι βασικές ανάγκες (τροφή, νερό στέγαση, δουλειά, ένδυση-υπόδηση είναι θεμελιώδεις για την ανθρώπινη ζωή, η εκπλήρωση τους αποτελεί την ίδια την ουσία της Ελευθερίας. Για εμας Ισότητα και Ελευθερία είναι αξεχώριστες έννοιες. Τέλος, σε αντίθεση με τους σοσιαλδημοκράτες πιστεύουμε και υποστηρίζουμε την απόλυτη κοινωνική ισότητα, που επέρχεται μέσα από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, την κολεκτιβοποίηση του παραγωγικού πλούτου και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.Η κοινωνική τάξη είναι η πιο σημαντική πολιτικά κοινωνική διαίρεση, είναι ένα εργαλείο ανάλυσης της ιστορίας, καθώς αυτές και όχι τα άτομα είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας και συνεπώς παρέχουν το κλειδί της κατανόησης των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών. Οι αδικίες και οι ανισότητες του καπιταλιστικού συστήματος ερμηνεύονται μέσα από την τάση των προνομιούχων τάξεων (κεφαλαιοκράτες) να καταπιέζουν και να εκμεταλεύονται τις υποδεέστερες τάξεις και κυρίως την εργατική. Ο Σοσιαλισμός είναι η έκφραση των συμφερόντων της εργατικής τάξης γι΄αυτό θεωρεί ότι για να επιτευχθεί πρέπει να κινητοποιήσει και να οργανώσει την εργατική τάξη. Η κοινωνική τάξη στην Μαρξιστική παράδοση συνδέεται με την οικονομική εξουσία, όπως αυτή προσδιορίζεται από τη σχέση του ατόμου με τα μέσα παραγωγής. Οι ταξικές διαιρέσεις είναι διαιρέσεις μεταξύ ‘’κεφαλαίου ‘’ και ‘’εργασίας’’, δηλαδή μεταξύ των ιδιοκτητών του παραγωγικού πλούτου (αστική τάξη) και εκείνων που ζούν από την πώληση της εργατικής τους δύναμης (προλεταριάτο). Αυτή η ασυμβίβαστη σύγκρουση (ταξικός πόλεμος) πρέπει να οδηγήσει στην προλεταριακή επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού. Οι Σοσιαλιστές εντοπίζουν την καταγωγή του ανταγωνισμού και της ανισότητες στο θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, με την οποία εννοούν τον παραγωγικό πλούτο ή το κεφάλαιο, και όχι τα προσωπικά αντικείμενα, όπως είναι τα ρούχα, τα έπιπλα ή τα σπίτια. Οι λόγοι αυτής της κριτικής είναι ότι πρώτον η ιδιοκτησία είναι άδικη, διότι ο πλούτος παράγεται μέσα από τη συλλογική προσπάθεια του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού και κατά συνέπεια θα έπρεπε ανήκει στην κοινότητα, και όχι στους ιδιώτες. Δεύτερον, πιστεύουμε πως η περιουσία γεννά την απληστία και άρα είναι ηθικά διαβρωτική. Τρίτον, είναι αυτή που προκαλεί τις συγκρούσεις μέσα στη κοινωνία. Γι΄ αυτό τον λόγο προτείνουμε να αντικατασταθεί η ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής σε κοινή κτήση από την κοινωνία. Ο Διεθνισμός αναπτύχθηκε στον Σοσιαλισμό ως κίνημα για να δημιουργήσει και να ισχυροποιήσει την ταξική αλληλεγγύη των εργατών και των καταπιεσμένων ανά των κόσμο. Για να επιτευχθεί ο Σοσιαλισμός η παγκόσμια επανάσταση είναι βασική προυπόθεση. Ο Διεθνισμός ζητά από τους εργάτες να υπερβούν την εθνική συνείδηση και να συνειδητοποιήσουν την κοινή μοίρα που τους δένει με τους υπόλοιπους εργάτες του κόσμου, να οργανωθούν και να οργανώσουν κοινούς αγώνες και να μην αποπροσανατολίζονται από εθνικιστικά κινήματα και πολέμους εθνικούς που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα της αστικής τάξης , γι’ αυτούς ένας είναι ο πόλεμος ο ταξικός και είναι παγκόσμιος και καθημερινός!