Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Στις 6 Μαΐου, ημέρα Κυριακή, οι εκλογές σηματοδοτούν πολλές αλλαγές και νομιμοποιούν πολλά στοιχεία. Η Αριστερά ενισχύεται σημαντικά με κυρίαρχο τον ΣΥΡΙΖΑ που ορίζεται αξιωματική αντιπολίτευση, το ΚΚΕ αυξάνει ελάχιστα τις δυνάμεις του, η Δημοκρατική Αριστερά μπαίνει στη νέα Βουλή με ένα καλό ποσοστό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυξάνει αρκετά τις δυνάμεις της. Το σοκ για το κομματικό, μιντιακό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας είναι τέτοιο που για αρκετή ώρα μετά τα exit-poll το μούδιασμά τους είναι εμφανές στους διαλόγους των πάνελ. Από την στιγμή των exit-poll μέχρι και σήμερα (09/05/2012) το τι μπούρδα ,συκοφαντία και σενάριο έχει φτιαχτεί και ειπωθεί από κάθε κανάλι και δημοσιογράφο δεν έχει προηγούμενο, είναι τέτοιος ο βομβαρδισμός της προπαγάνδας και της προβοκατόρικης ρητορικής και πράξης που δύσκολα μπαίνει σε τάξη για να αποτυπωθεί. Παρόλα αυτά έχω ξεχωρίσει κάποιες αντιφάσεις, κάποιες βιαστικές ενέργειες και κακοσχεδιασμένα ψέματα που θα ήθελα να μοιραστώ. Πρώτα απ’ όλα τα συμπεράσματα από την κάλπη της Κυριακής. Η κάλπη και τα μηνύματα της με σειρά βαρύτητας είναι τα εξής: κατάρρευση του δικομματισμού, άνοδος της Αριστεράς και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, κατακερματισμός των χώρων της κέντρο-δεξιάς και της κέντρο-αριστεράς, την είσοδο ενός φασιστικού-εθνικιστικού κόμματος με πρωτοφανές ποσοστό για την Ελλάδα και τέλος ο κατακερματισμός του εκλογικού σώματος κατέδειξε τον προβληματικό και διαστρεβλωτικό εκλογικό νόμο Παυλόπουλου με τις 50 έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα. Από αυτό το σημείο και για να έχει μια λογική ο παρακάτω συλλογισμός και να μην μοιάζει με τις κραυγές αγωνίας, τις φοβικές δηλώσεις και τους εκβιασμούς που ακούγονται και τυπώνονται καθημερινά απ’όλα τα ΜΜΕ προπαγάνδας, σας ζητώ να καθαρίσετε το μυαλό σας και να συνεχίσετε την ανάγνωση με την υπόθεση (λογική υπόθεση) ότι το αποτέλεσμα και τα ποσοστά των κομμάτων προβάλουν και την επιρροή των ιδεών και των προγραμμάτων τους. Έχοντας ως βάση την τελευταία λογική υπόθεση δε μπορώ παρά να συμπεράνω ότι η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού καταδίκασε την επιλογή των Μνημονίων. Τα τρία κόμματα που στήριξαν και υπέγραψαν τις συγκεκριμένες πολιτικές, έπιασαν πάτο, το πιο τυχοδιωκτικό εκ των τριών έμεινε εκτός Βουλής. Η Δευτέρα βρήκε την Νέα Δημοκρατία του 18,8% να λαμβάνει την διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που ο κ. Σαμαράς εκτελούσε τυπικές διαδρομές το σύνολο των ελληνικών μίντια ασχολούνταν με το αν η Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αν έχει προτάσεις και αν αυτές είναι ρεαλιστικές πολλές φορές μάλιστα ούτε καν ρωτούνταν προσχηματικά αλλά δηλωνόταν κατηγορηματικά, αν θα τα καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση της Αριστεράς ή θα οδηγήσει άκουσον άκουσον τη χώρα σε ακυβερνησία με ευθύνη της . Το μέγεθος της επίθεσης από το αστικό σύστημα διαπλοκής είναι εμφανές από την ένταση και την ποιότητα των ερωτήσεων και της στρεβλής βάσης της κριτικής τους. Δεν ήταν και δεν είναι λίγες οι φορές το βράδυ της Κυριακής και τη Δευτέρα που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούσαν ξανά και ξανά στην ίδια ερώτηση ,χιλιοειπωμένη, μια στρατηγική από τη μεριά των μίντια που είχε ως σκοπό μετά από την εκατοστή φορά που θα γινόταν μια προβοκατόρικη ερώτηση να ακουγόταν η ποθούμενη για αυτούς απάντηση. Κατεξοχήν παράδειγμα ¨αυτιστικής¨ συμπεριφοράς δημοσιογράφων το βράδυ της Κυριακής είναι η συνεχής προβολή της πιθανότητας κυβερνητικής συνεργασίας ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΩΝ-ΣΥΡΙΖΑ, πόσες δεκάδες φορές χρειάστηκε να διαψευσθεί κάτι τέτοιο εκείνο το βράδυ. Από τη Δευτέρα έως και σήμερα Τετάρτη οι δημοσιογράφοι σε κανάλια,ραδιόφωνα και εφημερίδες κάθε ώρα δημιουργούν έναν καινούργιο φόβο, κάθε τρεις ώρες ένα σενάριο δημιουργίας κυβέρνησης και κάθε μέρα επαναλαμβάνουν τους ίδιους ακριβώς εκβιασμούς που ακούγαμε προεκλογικά. Το σύνολο των στελεχών της Ελληνικής Αριστεράς απαντούν καθημερινά : Η Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει, οι προτάσεις της Αριστεράς είναι συγκεκριμένες και σαφείς και ρεαλιστικές στο βαθμό της λαϊκής αποφασιστικότητας , είναι μια πορεία δύσκολη που οδηγεί στην αξιοπρέπεια, την ανάκτηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την αναδιανομή του πλούτου, η Αριστερά θα εξαντλήσει κάθε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης, στέρεης και με σαφή προοδευτικό και αντιμνημονιακό προσανατολισμό. Αν δεν καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση τότε ζητά στις επόμενες εκλογές να ενισχυθεί περαιτέρω. Για την ακυβερνησία η οποία είναι αποτέλεσμα του κατακερματισμού του εκλογικού σώματος, δεν μπορούν παρά να ευθύνονται οι πρώην μεγάλοι. Το να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έλαβε 16,6% και εξέλεξε 52 βουλευτές στις εκλογές για μη σχηματισμό κυβέρνησης είναι άτοπο γενικά και ειδικά όταν εννοούν σχηματισμό κυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, οι Έλληνες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφησαν για να πράξει κατά αυτόν τον τρόπο. Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σ’όλον αυτόν τον κατακλυσμό μπουρδολογίας περί αντιευρωπαϊκού μετώπου με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέλος του Ευρωπαϊκού κόμματος της Αριστεράς, ο δε πρόεδρος του Αλέξης Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κόμματος της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο φιλοευρωπαϊκή αριστερή δύναμη της Ελλάδος μαζί με την Δημοκρατική Αριστερά. Το οικονομικό-μιντιακό-πολιτικό κατεστημένο αυτές τις ημέρες αλλά ακόμα περισσότερο τις επόμενες θα εξαπολύσει μια προπαγάνδα φόβου και εκβιασμού με κεντρικό πυρήνα τον ψευδεπίγραφο εκβιασμό της εξόδου από την Ευρωζώνη. Απευθυνόμενος προς τους συμπολίτες μου τους καλώ να μην πέσουν θύματα, να έχουν εμπιστοσύνη στη δική τους δύναμη , στη δύναμη του λαού. Ήδη μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου εδώ και στη Γαλλία , η Ευρώπη άρχισε να μιλά για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του συμφώνου σταθερότητας που επιβάλει την λιτότητα. Το μήνυμα στάλθηκε στην Ευρώπη, στις επόμενες εκλογές ας ολοκληρώσουμε την ανατροπή στην Ελλάδα.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ?

Με αυτό το κείμενο δεν θέλω να αναδείξω κάτι καινούργιο ούτε να διατυπώσω κάτι ξεχωριστό και το αναφέρω αυτό από την αρχή, γιατί ακούω συχνά την επιθυμία να εκφραστούμε και να διεκδικήσουμε μέσα από καινούργιες μορφές αγώνα και πολιτικά πλαίσια πολλές φορές μάλιστα ακόμη και χωρίς πολιτικά ή ιδεολογικά πλαίσια ευτυχώς δεν φτάσαμε ακόμα στο σημείο να επιθυμούμε να εκφραστούμε και να διεκδικήσουμε χωρίς καν αγώνα . Το ευγενικό συμπέρασμα είναι ότι η πολύ τηλεόραση βλάπτει καθώς μέσω αυτής κάθε λογής ειδικός και δημοσιογράφος αναπαράγει αυτή τη ‘’ προοδευτική’’ και ‘’μοντέρνα’’κουλτούρα, η παραπάνω επιλογή μοιάζει με αυτοϊκανοποίηση χωρίς φαντασίωση! Το γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που την υποστηρίζουν καμία ιδέα δεν έχουν για το τι θα πει ιδεολογία ,για το τι θα πει πολιτική, τι σημαίνει να αγωνίζεσαι παρά μόνο ξέρουν να καταδικάζουν ως μάταια και άχρηστα όλα αυτά που μέσα από την διαλεκτική τους ορίζουν την αντίληψη μας για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ακριβώς για αυτό τον λόγο γράφω ,γιατί βαρέθηκα να ακούω γνώμες ‘’ειδικών’’ και ‘’μοντέρνων’’ για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό , την ‘’ανεπάρκεια’’ και την ’’ ανεπικαιρότητα’’ του και ένα σωρό από σαχλαμάρες ,κραυγές (εναγώνιες ως επι το πλείστον τώρα τελευταία)που καταδεικνύουν την ανεπάρκεια των ομιλούντων. Παράλληλα αυτό το κείμενο αποτελεί και την προσωπική μου κατάθεση για το νόημα του Σοσιαλισμού, για την επικαιρότητα του. Θα ακολουθήσει άλλο κείμενο μέχρι τότε διαβάστε τα παρακάτω και έπειτα κοιτάξτε έξω από το παράθυρο και στον καθρέφτη και αναρωτηθείτε!
Α) ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν αναφέρονται ή ακούνε την λέξη Σοσιαλισμός δημιουργούν μια εν μέρει , και ως εκ τούτου λανθασμένη, αντίληψη συνδυάζοντας αυτή τη λέξη με τον Μαρξ , τον Κομμουνισμό, την Σοβιετική Ένωση και άλλα σημεία ή προσωπικότητες ( πάντοτε οι όροι χρισημοποιούνται με την ιστορική τους απόδοση). Είναι γεγονός επίσης ότι ακόμη και όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες συνδέσεις μη έχοντας ιστορικές γνώσεις δημιουργούν επιφανειακές συνδέσεις που όμως λόγω του ότι αναφέρονται στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν είναι ικανές να δημιουργήσουν στέρεες αντιλήψεις ή σωστότερα αντιλήψεις που προβάλονται ως στέρεες. Ο όρος σοσιαλιστής προέρχεται από τη λατινική λέξη sociare, που σημαίνει «μοιράζομαι». Οι πρώτοι που αναφέρονται στα πιστεύω τους ως Σοσιαλισμό είναι οι οπαδοί του Robert Owen(1771-1858) στη Βρετανία και του Saint-Simon(1760-1825) στη Γαλλία, βέβαια αυτό είναι μόνο η αρχή, η ρίζα και η πρώτη εμφάνιση του όρου. Ιστορικά ο Σοσιαλισμός είναι η δομημένη συνείδηση της εργατικής τάξης, η οποία αντιδρά στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό. Αυτή η συνείδηση γεννιέται στην Ευρώπη του πρώιμου βιομηχανικού καπιταλισμού. Ο Σοσιαλισμός έχει τις ρίζες του στον Διαφωτισμό και σε αρχές όπως ο ορθός λόγος , η πρόοδος, ο ανθρωποκεντρισμός. Αρχές που σαν λέξεις και πράγματι μόνο ως τέτοιες παρουσιάζονται και στον κλασσικό φιλελευθερισμό. Ο Σοσιαλισμός ασκεί κριτική απέναντι στη φιλελεύθερη αστική κοινωνία και την ψευδεπίγραφη ηθική που υποστηρίζει ,καταδεικνύει το οξύμωρο και το καταστροφικό στοιχείο που παρουσιάζεται σε κάθε πτυχή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την οικονομία της αγοράς .
Η Ιστορική Πορεία ή αλλιώς οι ιστορικές φάσεις και η διαλεκτική τους με την σοσιαλιστική σκέψη και ιδεολογία αποδίδονται περιληπτικά ως εξής. Ο ‘’ χαρακτήρας’’ του πρώιμου σοσιαλισμού επηρεάστηκε από τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες μέσα στις οποίες ζούσε και εργάζονταν η βιομηχανική εργατική τάξη και οι αγρότες. Αυτοί οι πρώτοι σοσιαλιστές συχνά αναζητούσαν μια ριζοσπαστική, επαναστατική εναλλακτική λύση ενάντια στον καπιταλισμό,αυτό είναι και το στάδιο στο οποίο εμφανίζονται οι ουτοπιστές σοσιαλιστές που υποστηρίζουν την εγκαθίδρυση ουτοπικών κοινοτήτων στηριζόμενων στη συνεργασία και την αγάπη. Παράλληλα αναπτύσσονται και επιστημονικές θεωρίες από τους Karl Marx και Friedrich Engels που διακηρύττουν πως η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού ήταν αναπόφευκτη. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο χαρακτήρας του Σοσιαλισμού δέχεται την πρώτη μετάλλαξη η οποία οφείλεται στην εφήμερη βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και την ιστορική πρόοδο της αστικής δημοκρατίας (τύπου: εκτόνωση αντί για καταστολή , βλέπε γήπεδα), ο βιομηχανικός καπιταλισμός βρίσκοταν στο σημείο ευημερίας ( ακριβώς όπως και εμείς πριν 10 χρόνια) στον κύκλο ανάπτυξη-ευημερία-κρίση-ύφεση. Η μετάλλαξη αυτή οδηγεί μέρος των σοσιαλιστικών πολιτικών κομμάτων, κυρίως στις ανεπτυγμένες χώρες , να υιοθετήσει σταδιακά αστικές και βασικές συνταγματικές μεθόδους. Ήδη μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σοσιαλιστικός κόσμος διαιρούνταν σε σοσιαλδημοκρατία και μαρξιστικά επαναστατικά κόμματα. Οι επαναστάτες σοσιαλιστές ακολούθησαν το παράδειγμα του Lenin και του κόμματος που ηγούνταν, των Μπολσεβίκων και υιοθέτησαν τον όρο κομμουνιστής. Τον 20ο αιώνα οι σοσιαλιστικές-επαναστατικές ιδέες εξαπλώθηκαν στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική , σε περιοχές του πλανήτη με πολύ μικρή εμπειρία στον βιομηχανικό καπιταλισμό. Γι αυτό το λόγο οι σοσιαλιστικές ιδέες, σ ‘ αυτές τις περιοχές αντιπάλεψαν και έθεσαν ως κυρίαρχο σημείο πάλης, τον αντι-αποικιακό αγώνα και όχι την ταξική πάλη. Η ιδέα της ταξικής εκμετάλλευσης αντικαταστάθηκε από αυτήν της απικοιοκρατικής καταπίεσης. Στην κεντρική και νότια Αμερική , τις δεκαετίες του 60 και 70 οι σοσιαλιστές επαναστάτες κήρυξαν πόλεμο ενάντια στις ξενόφερτες δικτατορίες (made in USA).
Β) ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Ο τίτλος δεν είναι τυχαία δοσμένος για να δίνει μια αίσθηση γενικότητας. Αυτή η γενικότητα ή ορθότερα σχετικότητα των εννοιών και των αποδόσεων τους παρουσιάζεται στον ευρύ χώρο των σοσιαλιστών. Στο μέρος του κειμένου που προηγήθηκε και αναφερόταν στην παρουσίαση της εξέλιξης του πολιτικού χώρου στον ιστορικό χρόνο παρέμεινα στο διαχωρισμό σοσιαλδημοκρατών και Κομμουνιστών με βασική διαφορά τους στον τρόπο αντίληψης και κατάληψης της πολιτικής εξουσία. Αυτή η διαφορά δείχνει να έχει επεκταθεί σε όλο το φάσμα των αξιών προσδίδοντας διαφορετικό νόημα στις κατά τα άλλα ίδιες λέξεις. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας έχει μεταλλαχθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον μπορεί να θεωρηθεί μέρος της ευρύτερης δεξιάς ή λαΪκής δεξιάς ή κεντρο-δεξιάς, όπως και να λεχθεί η ουσία είναι ότι πλέον η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.Παραθέτω εδώ κάποιες λέξεις κεντρικής σημασίας καθώς σ’ αυτές δίνεται ένα ειδικό νόημα από τους κομμουνιστές και είναι αυτό ακριβώς το νόημα που δημιουργεί την ιδεολογία μας. Αυτές είναι η Κοινότητα , η Ισότητα, η Κοινωνική Τάξη, η Κοινοκτημοσύνη, η Συνεργασία, η Ελευθερία, η Αλληλεγγύη και ο Διεθνισμός. Ξεκινώντας την ανάπτυξη και αποσαφήνιση τους μπορούμε να τις χωρίσουμε σε δύο ομάδες αυτές που αντιπαραβάλονται άμεσα με έννοιες του φιλελευθερισμού και των αστών τέτοια αντιπαράθεση είναι η Συνεργασία-Ανταγωνισμός, Κοινοκτημοσύνη-Ιδιωτική Περιουσία, Διεθνισμός-Ιμπεριαλισμόςκαι εκείνες που αποκτούν τελείως διαφορετικό νόημα στη Κομμουνιστική Ιδεολογία όπως η Ελευθερία , η Ισότητα και η Κοινωνική Τάξη. Αφού έχουμε το γενικό πλαίσιο ας δούμε τώρα πιο νόημα σχηματίζει την ιδεολογία. Κατ’ αρχήν η Κοινότητα, ο Σοσιαλισμός έχει μια ενοποιητική εικόνα των ανθρώπινων όντων ως κοινωνικών πλασμάτων, υποστηρίζει την ικανότητα των ανθρώπων για συλλογική δράση ενώ εναντιώνεται στην επιδίωξη της προσωπικής ιδιοτέλειας. Τα ανθρώπινα όντα είναι επομένως σύντροφοι και αδέλφια. Οι Σοσιαλιστές πιστεύουν πως το άτομο είναι αδιαχώριστο από την κοινωνία και υποστηρίζουν πως η εγωιστική, υλιστική ή επιθετική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα περισσότερο των κοινωνικών συνθηκών παρά των φυσικών. Δηλαδή ότι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι συνέπειες μιας κοινωνίας που ανταμοίβει την εγωιστική και κτητική συμπεριφορά. Η Συνεργασία-Αλληλεγγύη, εφόσον οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα η φυσική σχέση μεταξύ τους είναι αυτή της συνεργασίας και όχι ο ανταγωνισμός αυτός στρέφει το κάθε άτομο εναντίον του άλλου, ενθαρρύνοντας την κάθε πλευρά να αρνείται ή να αγνοεί την κοινωνική της φύση, αντί να στηρίζεται πάνω σ’ αυτήν. Η σοσιαλιστική προσήλωση στη συνεργασία έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη συνεργατικών επιχειρήσεων, σχεδιασμένων με σκοπό να αντικαταστήσουν τις ανταγωνιστικές και ιεραρχικές επιχειρήσεις που πολλαπλασιάστηκαν επί καπιταλισμού. Συνεταιρισμοί παραγωγών και καταναλωτών έχουν καταφέρει να τιθασεύσουν τις ενέργειες μεσαζόντων με σκοπό το αμοιβαίο όφελος. Στη βιομηχανία εφαρμόζεται η αρχή της αυτοδιαχείρησης (παραδείγματα εφαρμογής υπάρχουν στη βόρεια Ισπανία , τη Σερβία και την Λατινική Αμερική) και τέλος στον πρωτογενή τομέα παραγωγής προτείνει και εφαρμόζει τις συλλογικές φάρμες. Η Ισότητα, ο σοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από την πίστη του στην κοινωνική και εισοδηματική ισότητα. Η Ισότητα θεωρείται σημαντική, γιατί μόνο αυτή μπορεί να συντηρήσει τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία. Σε αντίθεση με τους φιλελεύθερους πιστεύουμε πως η τυπική ισότητα , υπό τη νομική και πολιτική της έννοια , είναι σαφώς ανεπαρκής, επειδή παραβλέπει τις δομικές ανισότητες του καπιταλιστικού συστήματος. Η εισοδηματική Ισότητα υποστηρίζεται γιατί ενισχύει την κοινωνική αλληλεγγύη και την συνεργασία. Επίσης, θεωρείται αναγκαία για την εξάληψη των κοινωνικών τάξεων (αταξική κοινωνία) βασικής προϋπόθεσης για την κομμουνιστική κοινωνία. Ένας τρίτος λόγος που υποστηρίζουμε την κοινωνική ισότητα είναι πως η ικανοποίηση των αναγκών αποτελεί τη βάση της ανθρώπινης ολοκλήρωσης και αυτοπραγμάτωσης. Για εμάς τους Σοσιαλιστές η ανάγκη αποτελεί αναγκαιότητα, οι βασικές ανάγκες (τροφή, νερό στέγαση, δουλειά, ένδυση-υπόδηση είναι θεμελιώδεις για την ανθρώπινη ζωή, η εκπλήρωση τους αποτελεί την ίδια την ουσία της Ελευθερίας. Για εμας Ισότητα και Ελευθερία είναι αξεχώριστες έννοιες. Τέλος, σε αντίθεση με τους σοσιαλδημοκράτες πιστεύουμε και υποστηρίζουμε την απόλυτη κοινωνική ισότητα, που επέρχεται μέσα από την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, την κολεκτιβοποίηση του παραγωγικού πλούτου και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.Η κοινωνική τάξη είναι η πιο σημαντική πολιτικά κοινωνική διαίρεση, είναι ένα εργαλείο ανάλυσης της ιστορίας, καθώς αυτές και όχι τα άτομα είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας και συνεπώς παρέχουν το κλειδί της κατανόησης των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών. Οι αδικίες και οι ανισότητες του καπιταλιστικού συστήματος ερμηνεύονται μέσα από την τάση των προνομιούχων τάξεων (κεφαλαιοκράτες) να καταπιέζουν και να εκμεταλεύονται τις υποδεέστερες τάξεις και κυρίως την εργατική. Ο Σοσιαλισμός είναι η έκφραση των συμφερόντων της εργατικής τάξης γι΄αυτό θεωρεί ότι για να επιτευχθεί πρέπει να κινητοποιήσει και να οργανώσει την εργατική τάξη. Η κοινωνική τάξη στην Μαρξιστική παράδοση συνδέεται με την οικονομική εξουσία, όπως αυτή προσδιορίζεται από τη σχέση του ατόμου με τα μέσα παραγωγής. Οι ταξικές διαιρέσεις είναι διαιρέσεις μεταξύ ‘’κεφαλαίου ‘’ και ‘’εργασίας’’, δηλαδή μεταξύ των ιδιοκτητών του παραγωγικού πλούτου (αστική τάξη) και εκείνων που ζούν από την πώληση της εργατικής τους δύναμης (προλεταριάτο). Αυτή η ασυμβίβαστη σύγκρουση (ταξικός πόλεμος) πρέπει να οδηγήσει στην προλεταριακή επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού. Οι Σοσιαλιστές εντοπίζουν την καταγωγή του ανταγωνισμού και της ανισότητες στο θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, με την οποία εννοούν τον παραγωγικό πλούτο ή το κεφάλαιο, και όχι τα προσωπικά αντικείμενα, όπως είναι τα ρούχα, τα έπιπλα ή τα σπίτια. Οι λόγοι αυτής της κριτικής είναι ότι πρώτον η ιδιοκτησία είναι άδικη, διότι ο πλούτος παράγεται μέσα από τη συλλογική προσπάθεια του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού και κατά συνέπεια θα έπρεπε ανήκει στην κοινότητα, και όχι στους ιδιώτες. Δεύτερον, πιστεύουμε πως η περιουσία γεννά την απληστία και άρα είναι ηθικά διαβρωτική. Τρίτον, είναι αυτή που προκαλεί τις συγκρούσεις μέσα στη κοινωνία. Γι΄ αυτό τον λόγο προτείνουμε να αντικατασταθεί η ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής σε κοινή κτήση από την κοινωνία. Ο Διεθνισμός αναπτύχθηκε στον Σοσιαλισμό ως κίνημα για να δημιουργήσει και να ισχυροποιήσει την ταξική αλληλεγγύη των εργατών και των καταπιεσμένων ανά των κόσμο. Για να επιτευχθεί ο Σοσιαλισμός η παγκόσμια επανάσταση είναι βασική προυπόθεση. Ο Διεθνισμός ζητά από τους εργάτες να υπερβούν την εθνική συνείδηση και να συνειδητοποιήσουν την κοινή μοίρα που τους δένει με τους υπόλοιπους εργάτες του κόσμου, να οργανωθούν και να οργανώσουν κοινούς αγώνες και να μην αποπροσανατολίζονται από εθνικιστικά κινήματα και πολέμους εθνικούς που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα της αστικής τάξης , γι’ αυτούς ένας είναι ο πόλεμος ο ταξικός και είναι παγκόσμιος και καθημερινός!

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ , ΖΗΤΩ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Η ανάγκη για την λήψη συγκεκριμένων μέτρων προκειμένου να διασφαλιστεί και να ενισχυθεί η ευημερία της οικονομικής άρχουσας τάξης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου έχουν οδηγήσει στην συστράτευση των πρεσβευτών της τοπικής αστικής εξουσίας.Αυτοί προχωρούν στην ουσιαστική και πλήρη εκτροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αποδεικνύοντας εν πράξη τον πραγματικό χαρακτήρα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας .Πρόκειται για ένα θεσμό –εργαλείο της κυρίαρχης αστικής τάξης που υπερσπίζονται μέχρις εσχάτων σε καιρούς οικονομικής ομαλότητας και που κατηγορούν πλήρως όταν διακυβευέται η οικονομική βάση της εξουσίας τους. Ορίστε λοιπόν σύντροφοι και συντρόφισσες η επαλήθευση της ιδεολογίας μας και ορίστε φίλοι μου εσείς , που τρομάζετε μπρος στην λαϊκή κυριαρχία και την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο, την τάξη που ανήκετε, έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε τον φενακισμό της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αισθάνομαι την υποχρέωση να διευκρινίσω κάποια απο τα παραπάνω σημεία και αυτο για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία περί της έλογης βάσης τους. Το αδιέξοδο στην οικονομική κατάσταση του τόπου , έχει οδηγήσει σε ένα πολιτικό διακύβευμα. Με την απόφαση του πολιτικού κατεστημένου να δημιουργηθεί κυβέρνηση συνεργασίας πασοκ-νδ με πρωθυπουργό ένα πρόσωπο κοινής ,τους, αποδοχής, ολοκλήρωσαν την εκτροπή του πολιτεύματος.Ο ελληνικός Λαός στις εκλογές του Οκτωβρίου έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πασοκ με σκοπό την εφαρμογή συγκερκιμένου προεκλογικού προγράμματος . Με πρόσχημα την εθνική σωτηρία ,που θα μας προσφέρουν οι υπαίτιοι της εθνικής καταστροφής, την αναγκαιότητα για ευρωπαϊκή σύμπλευση ,η οποία μας δίνεται άκριτα ως μοναδική δυνατότητα, με πρόσχήματα και με υπόγειες διαβουλεύσεις και συμφωνίες που γίνονται γνωστές στη βουλή και στον Λαό όταν έχουν ήδη συμφωνηθεί η λαϊκή εντολή έχει παρακαμφθεί και περιθωριοποιηθεί. Με διορισμένο πρωθυπουργό και ένα σύνολο συμφωνιών προς εφαρμογή για τις οποίες ουδέποτε ρωτηθήκαμε ως κοινωνία ,μπορεί κανείς να μιλήσει για μια αντισυνταγματική και παράνομη κυβέρνηση ,και μπορεί να το κάνει με πολλές αξιώσεις.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ.

Η ημέρα είναι Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011 έχουν προηγηθεί τα επεισόδια στην κεντρική παρέλαση της Θεσσαλονίκης και άλλων πολλών πόλεων ανά την χώρα. Παρακολουθώντας τα έκτακτα και τα τακτικά δελτία ειδήσεων και τις ανάλογες εκπομπές που ακολούθησαν κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα και σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας στο παρακάτω κείμενο. Η αγαστή συμμαχία των καναλαρχών και του καθεστώτος εξαπέλυσε μια επικοινωνιακή επίθεση στον αγανακτισμένο ελληνικό Λαό. Βασικοί πυλώνες αυτής της στρατηγικής είναι , πρώτον , η προσβολή στο πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας και άρα προσβολή στο πολίτευμα, δεύτερον η κατηγορία της αμαύρωσης της εθνικής εορτής και της μνήμης του αγώνα των Ελλήνων κατά του φασισμού και υπερ της ελευθερίας και της εθνικής ακεραιότητας της πατρίδος , τρίτον, η τοποθέτηση ερωτήματος για την πατριωτική συνείδηση των αγανακτισμένων πολιτών ανά την Ελλάδα και τέταρτον και γελοιωδέστατο το επιχείρημα ότι πίσω από τις πανελλαδικές αντιδράσεις κρύβεται ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος τις οργανώνει ,τις μεθοδεύει και τις εκτελεί.Τα παραπάνω θεωρώ βασικούς πυλώνες της επίθεσης του επίσημου και ανεπίσημου καθεστώτος.
Στο σημείο αυτό θέλω να αναλύσω το κάθε ένα ξεχωριστά, προβάλλοντας την σαθρότητα και την επικινδυνότητα τους. Το ΠΡΩΤΟ, ας το ονομάσουμε επιχείρημα και λέω ας το ονομάσουμε καθώς η πρώτη κριτική μου, έγκειται στο γεγονός ότι προσβάλλοντας το πρόσωπο που τυχαίνει να είναι πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν συνεπάγεται αναγκαστικά ότι θέλεις να προσβάλεις τον θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας αλλά όπως και συνέβει το πρόσωπο αυτό κάθε αυτό, το αν αυτός ο θεσμός με τις περιορισμένες αρμοδιότητες και την αυξημένη προβολή είναι χρήσιμος ή αποτελεί ως θεσμός και με τον τρόπο που λειτουργεί μια αστική εφεδρεία για την προάσπιση της πολυπόθητης ομαλότητας το αφήνω στην κρίση σας, όπως και το αν η ομαλότητα που είχαμε πρέπει να είναι πολυπόθητη. Επιπλέον ,όντως οι πολίτες καταφέρθηκαν προσωπικά στον Παπούλια χαρακτηρίζοντας τον όπως χαρακτηρίζουν όλους τους άλλους πολιτικούς και αν αυτή η γενίκευση είναι λάθος ,λέω αν, τότε γιατί να μην είναι λάθος και η γενίκευση ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’ και γιατί το πολιτικό σύστημα και δει το καθεστώς σχεδόν απαιτούν από τον Λαό να μην τους αντιμετωπίζει γενικευμένα όταν οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τον Λαό μόνο με γενικεύσεις, γενικά  όλοι μαζί τα φάγαμε ,γενικά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε ,γενικά όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλέβαν κλπ.Ο Λαός ,και μαζί του συμφωνώ και γω ,προσάπτει ευθύνες στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για την μη ανάληψη πρωτοβουλιών και την μη προκήρυξη εκλογών, είναι ανεπίτρεπτο να μην αφουγκράζεται την βούληση του Λαού για εκλογές. Τέλος και σημαντικότερο των προηγούμενων είναι το γεγονός ότι βάση του επιχειρήματος αυτού, τα χαρακτηρίζοντα, το πολίτευμα στοιχεία αποκτούν διαφορετική βαρύτητα με κυρίαρχο το χαρακτηριστικό στοιχείο Προεδρική δηλαδή το πρόσωπο του Προέδρου και υποτασσόμενο το δεύτερο δηλαδή τη Δημοκρατία. Με πιο απλά λόγια στην προεδρική Δημοκρατία μας, το πολίτευμα προσβλήθηκε όταν προσβάλλεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ενώ όταν προσβάλλεται και δοκιμάζεται ο κατά τα άλλα κυρίαρχος λαός το πολίτευμα μας διατηρεί ανέπαφη την αξιοπρέπεια του. Αποκαλυπτικό επιχείρημα για το είδος του πολιτεύματος που έχουμε.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι αυτό της αμαύρωσης της εθνικής εορτής και της ημέρας απόδοσης τιμών στον ηρωικό αγώνα του 1940 απέναντι στον φασισμό και για την προάσπιση της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδος μας. Άποψη μου είναι πως η Δημοκρατία και η Ελευθερία του λαού καθώς και η Εθνική Κυριαρχία της χώρας χρήζουν υπεράσπισης και κάνουν επιτακτική την ανάγκη νέων αγώνων. Από αυτή τη βάση θεωρώ πως ο Ελληνικός Λαός τίμησε τους αγώνες των προγόνων του υποδειγματικά, δηλώνοντας παρών στο κάλεσμα της ιστορίας και κάνοντας γνωστή την πρόθεση του να αντιπαλέψει τον οικονομικό φασισμό του νεοφιλελευθερισμού καθώς και την πολιτική ολιγαρχία μαζί με τις τυχόν εφεδρείες της.
Το τρίτο επιχείρημα που είναι αυτό που θέτει υπό αμφισβήτηση το πατριωτικό αίσθημα χιλιάδων Ελλήνων, η δε αμφισβήτηση τίθεται ως επί το πλείστον από δημοσιογράφους ,μάλλον κάποιοι από αυτούς ονειρεύονται κάποια κατάσταση όπου ο Έλλην θα υπέγραφε δήλωση συμμόρφωσης προς το καθεστώς, θα ονειρεύονται μέχρι τα έσχατα τους. Το επιχείρημα αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, ο σκοπός του δεν είναι άλλος από το άνοιγμα εμφυλιακού τύπου πληγών στο κοινωνικό σώμα με στόχο την δημιουργία διαστάσεων και τεχνητών διαφορών στο λαϊκό κίνημα αγανάκτησης, που φαίνεται ότι μπροστά στην υποβάθμιση της ύπαρξης του εγκαταλείπει τα παλαιά κομματικά στερεότυπα και δημιουργεί σιγά σιγά ένα ανεξάρτητο αγωνιστικό κίνημα.  Όσον αφορά τον πατριωτικό αίσθημα των χιλιάδων ανθρώπων απαντά το αντεπιχείρημα της τρίτης παραγράφου., την 
     Το τέταρτο επιχείρημα έχει να κάνει με την κρυφή και πανταχού παρούσσα μεθόδευση των δράσεων από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Πρόκειται για μια μεγάλη γελοιότητα με στόχο την συσπείρωση όσων έχουν μείνει στο πασοκ, την δημοσκοπική ανακοπή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Τα παιδιά που γυρνάν το κεφάλι , ο απλός κόσμος που με τα παιδιά του μαζεύτηκε να δεί την παρέλαση , το κίνημα δεν πληρώνω ,οι αγανακτισμένοι και η μουσική μπάντα του δήμου στην παρέλαση της Αθήνας με τις μαύρες κορδέλες ,είναι όλοι μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Είστε απλά τραγικοί.
    Θέλω να κλείσω τονίζοντας κάποια σημεία όπως το γεγονός ότι η προχειρότητα , η ανεδαφικότητα και η γελοιότητα της τακτικής τους κάνει κατανοητό το γεγονός ότι έχετε χάσει το παιχνίδι της επικοινωνίας ,το τελευταίο που είχατε υπό έλεγχο. Μην αρνείστε άλλο να αποδεχτείτε το πλέον ξεκάθαρο των μηνυμάτων, ο λαός σας θεωρεί εμπόδιο προς την πρόοδο και αντίπαλο της Δημοκρατίας. Επίσης θα ήθελα να αναδείξω το γεγονός ότι το λαϊκό κίνημα παρά τον προβοκατόρικο εκφοβισμό του την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011,με τον θάνατο ενός συνδικαλιστή του Π.Α.Μ.Ε., έδειξε σήμερα 28 Οκτωβρίου 2011 ένα μαζικότερο και αγωνιστικότερο πρόσωπο.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Η ΚΡΙΣΗ


Η ιστορία του καπιταλισμού τα τελευταία 60 χρόνια έχει κάπως έτσι. Ο β’ παγκόσμιος πόλεμος άφησε την Ευρώπη κατεστραμένη και φτωχή , εντωμεταξύ η άλλη πλευρά του Ατλαντικού ανέπαφη στις βιομηχανικές και εμπορικές υποδομές έγινε ο δέκτης του κέντρου του παγκόσμιου συστήματος το οποίο έβγαινε ανανεωμένο και με καινούργια δυναμική από τον πόλεμο που δημιούργησε.

Το Αμερικάνικο πλέον κεφάλαιο είχε ως αποστολή την οικονομική ανάπτυξη-εκμετάλλευση της δυτικής Ευρώπης, ο Ευρωπαικός΄γρήγορα ανέκαμπτε μέσα από τα συντρίμμια του πολέμου. Μια σημαντική συνέπεια του πολέμου ήταν η κινητοποίηση και η συγκέντρωση παραγωγικής-εργατικής δύναμης και παραγωγικών μέσων που εξυπηρετούσαν την πολεμική βιομηχανία. Σ’ αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε ο σύγχρονος καπιταλισμός (καπιταλισμος του 20ου αιώνα) , το νέο πλαίσιο λειτουργίας του ήταν παραγωγή-επέκταση –κατανάλωση, παρατηρούμε την στροφή της παραγωγής σε αγαθά κατανάλωσης (τα αίτια της στροφής αυτης επιδέχονται εξέτασης )  η ποσότητα των οποίων λόγω των μεγάλων παραγωγικών δυνάμεων υπερκάλυπτε την ζήτηση με αποτέλεσμα την δημιουργία αποπληθωρισμού , γενική μείωση του επιπέδου των τιμών στα αγαθά που συνεπάγεται μείωση του ποσοστού κέρδους . Στο πρόβλημα αυτό απάντησαν εφαρμόζοντας προστατευτικές πολιτικές για τις εθνικές αγορές, λύσανε έτσι το πρόβλημα του αποπληθωρισμού κλείνοντας τα σύνορα σε ξένα προιόντα , μειώνοντας την προσφορά τους σε μια αγορά με σταθερά αυξανόμενη ζήτηση και υπο τα προηγούμενα αυξανόμενες τιμές . Προστατεύοντας τις εθνικές αγορές έλυσαν ένα πρόβλημα αλλά δημιούργησαν τουλάχιστον δύο (αυτά μας ενδιαφέρουν στη παρούσα ανάλυση ). Κλείνοντας τα σύνορα και επιβάλοντας δασμούς ανέκοψαν την δυναμική ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού μειώνοντας έτσι και τους εθνικούς ρυθμούς ανάπτυξης με αποτέλεσμα οι εθνικές οικονομίες να αδυνατούν να απασχολήσουν το ίδιο μέγεθος εργατικής δύναμης την δεκαετία του 70’, ήταν η πρώτη φορά μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο που άρχισε να εμφανίζεται η ανεργία ως φαινόμενο στον καπιταλιστικό κόσμο. Το φαινόμενο αυτο σε συνδυασμό με το δεύτερο κύριο πρόβλημα που ήταν μειωμένη και με εμπόδια κίνηση του κεφαλαίου είχαν σαν αποτέλεσμα την μείωση της κατανάλωσης και άρα μείωση του ποσοστού κέρδους των κεφαλαιοκρατών . Η αντιμετώπιση των προβλημάτων ξεκίνησε τη δεκαετία του 80’ και την ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού που υποστήριζε την ανάπτυξη ελεύθερων συναλλαγών και την οικονομική παγκοσμιοποίηση η οποία βοηθήθηκε και από την αναπάντεχη κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ και του οικονομικού ανοίγματος της Κ.Κίνας . Οι νέες ισορροπίες που δημιουργήθηκαν για ακόμη μια φορά δεν ήταν οι αναμενόμενες υπήρξε μια τόνωση των ρυθμών ανάπτυξης αλλά αν είμαστε προσεκτικοί θα παρατηρήσουμε ότι οι δυτικές οικονομίες απογυμνώθηκαν από το βιομηχανικό κεφάλαιο και την αγροτική παραγωγή, διότι τα συγκεκριμένα κεφάλαια μεταφέρθηκαν σε περιοχές με χαμηλότερο κόστος παραγωγικών πόρων. Στις  αναπτυγμένες χώρες της Δύσης από τη δεκαετία του 90’ και έπειτα η οικονομία κινείται με βασικούς πυλώνες τον τομέα των υπηρεσιών , την κατανάλωση  καθώς και το επιθετικο παγκόσμιο πλέον χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Σ’ αυτό το πλαίσιο και για να τονώσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των οικονομιών τους, τα δυτικά κράτη επικεντρώθηκαν στη συνεχή αύξηση της κατανάλωσης με ίδια ή ξένα κεφάλαια και την ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Στο τελευταίο στοιχείο βρίσκεται και η αιτία της σημερινής κρίσης η οποία είναι αποτέλεσμα της συνεχούς αύξησης της κατανάλωσης με ξένα κεφάλαια-δάνεια, κατανάλωση που δημιουργούσε υποχρεώσεις που μετατρέπονταν σε εμπορεύσιμους τίτλους με κινδύνους που μόνο αρχικά αντιπροσώπευαν την πραγματική κατάσταση, στη συνέχεια οι κίνδυνοι μη κάλυψης των υποχρεώσεων όπως και οι αποδόσεις τους ήταν αποτέλεσμα υποκειμενικών προβλέψεων με αντικειμενικές όμως συνέπειες. Μέσα απο την ιστορική συνέχεια του ο σύγχρονος καπιταλισμός αποδεικνύει την αδυναμία των αγορών του χρήματος να συμπορεύσουν τα συμφέροντα τους με τις κοινωνίες των ανθρώπων.

ΚΡΙΣΗ 2


Ξεκινάω αναφερόμενος στην ιστορικότητα του συμβάντος που ζούμε διότι δεν είναι παρά ένα συμβάν , ίσως λόγω της αυθεντικότητας των αιτιών του να το ονόμαζα το πρώτο κατεξοχήν συμβάν . Με τον όρο αυθεντικότητα των αιτιών αναφέρομαι στο γεγονός ότι η κρίση που συμβαίνει στο μικροεπίπεδο της χώρας αποτελεί μέρος μιας καθολικότερης κρίσεως του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος . Αυτό είναι το συμβάν που ονομάζω κατεξοχήν αφού η πηγή (κρίση επισφαλών στεγαστικών δανείων και παραγώγων τους στις ΗΠΑ το 2008) αλλά και η συνέχεια της κρίσεως βρίσκονται εντός του χρηματοοικονομικού τομέα, δηλαδή στην καρδιά του οικονομικού συστήαμτος που κυριαρχεί από την έλευση του νεοφιλελευθερισμού και έπειτα.

Δείγμα της τάξεως που κυριαρχεί αλλά και του βαθμού εξουσίας που κατέχει είναι το γεγονός ότι η Wall Street κατέχει τα 2/5 της κεφαλαιοποίησης της παγκόσμιας αγοράς και ελέγχει τα 3/5 αυτής. Πόσο υγιές είναι ένα τέτοιο φαινόμενο.Η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία μ΄όλα τα ελλαττώματα αποτελούσε το πιό κοινωνικά δίκαιο σύστημα διακυβέρνησης που εφαρμόστηκε στον σύγχρονο κόσμο, αυτή λοιπόν η δημοκρατία έχει καταργηθεί επί της ουσίας καθόσον άγεται και φέρεται , υποτάσσεται στην τεράστια οικονομική εξουσία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, συμφέρον του οποίου είναι η συντήρηση και επέκταση ενός οικονομικού συστήματος,ενός τύπου καπιταλισμού πιο χυδαίου και πιο καταστροφικού από τον βιομηχανικό ή κλασσικό καπιταλισμό. Είμαστε μάρτυρες της μετεξέλιξης από τον βιομηχανικό στονκαπιταλισμό και την αποκοπή του εργαζόμενου απο την κυριότητα των παραγωγικών μέσων στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και την αποκοπή των παραγωγικών μέσων από την παραγωγή πλούτου. Πλέον τα κέρδη είναι υπερκέρδη αποτέλεσμα όχι κάποιας παραγωγικής εκμετάλλευσης αλλά κάποιας χρηματοπιστωτικής συναλλαγής με τελειώς υποκειμενικά κριτήρια. Οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα τυχερά παιχνίδια καθόσον παρά τις μαθηματικοποιημένες προβλέψεις βασικό στοιχείο δράσης ( αγοράς ή πώλησης) είναι η διαίσθηση απολαβής κέρδους. Οι πιθανότητες και η αβεβαιότητα μιας αγοράς ή πώλησης τίλων είναι τα στοιχεία που ποσοτικοποιούνται με στατιστικά κυρίως μοντέλα , πρόκειται λοιπόν για έναν επιστημονικό τζόγο.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 15/12/2008


Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008 ταξίδεψε σαν είδηση μέσα από sms, blogs , κτλ σε όλη την Ελλάδα. Ας δούμε σε ποιά Ελλάδα ταξίδεψε ένα τόσο εξοργιστικό γεγονός. Στην Ελλάδα της εξωστρακισμένης δημοκρατίας λόγω της αποκλίνουσας συμπεριφοράς των πολιτικών , στην Ελλάδα που έχει θρηνήσει παρόμοιους θανάτους όπως του Τεμπονέρα , Πέτρουλα , Λαμπράκη , Καλτεζά, Κανελλοπούλουμπορεί άλλες συνθήκες και λόγοι να οδήγησαν στην δολοφονία τους αλλά δεν παυεί να είναι το ίδιο άδικη με αυτή του Αλέξη. Υπάρχει άρα μακρά ιστορία δράσης του παρακράτους , αυτών των τραμπούκων , των άχρηστων και ακόμα περισσότερο επικίνδυνων για την κοινωνία ατόμων . Επίσης  το τραγικό γεγονός ήρθε να προστεθεί και να προσθέσει οργή και θυμό σε μια χρονική στιγμή όπου η κοινωνία παρακολουθεί την κυβέρνηση να διανύει το 45ο σκάνδαλο το οποίο έπληξε και άλλον ένα θεσμό ,αυτόν της εκκλησίας. Έχουμε λοιπόν μια νεολαία που απαξιώνεται καθημερινά σε καφετέριες, δουλεύει ωράρια άγνωστα για την γενιά του πολυτεχνείου και ανταμοίβεται με μισθούς 300-500-700 ευρώ, για να μην αναφερθώ στην ασφάλιση που έχει καταντήσει προνόμοιο εδώ και αρκετά χρόνια. Άραγε πόσοι από τους πολιτικούς μας έχουν ένσημα πριν γίνουν βουλευτές. Ο νέος λοιπόν που επιβιώνει κάτω από αυτές τις συνθήκες βλέπει καθημερινά μια ανυπόλυπτη κοινωνία στην οποία η ανικανότητα επιβραβευέται και την ίδια στιγμή του ζητείται να πάρει πρωτοβουλίες, αντικρίζει μια κατάσταση στην οποία βασιλεύει η ατιμωρισία και η αξία καθενός υπολογίζεται όχι βάση προσωπικών ικανοτήτων αλλά βάση προσωπικών σχέσεων. Ο νέος μαθητής-φοιτητής αντιμετωπίζει μια ζωή που αδειάζει από νοήματα, όνειρα , φιλοδοξίες και μια κοινωνία που κρύβει το κένο της πίσω από τις αστραφτερές βιτρίνες. Η νέα γενιά βλέπει τα συνδικάτα να παλευούν για 1 ευρώ αύξηση και 300 βουλευτές που θα έπρεπε να υπηρετούν τον λαό ως υπάλληλοι των συμφερόντων του, να αφεντεύουν , να λειτουργούν τους δημοσιους πόρους και την εξουσία ως φέουδες. Η δολοφονία των ονείρων μας , των ελπίδων μας , της δημοκρατίας και των θεσμών προηγήθηκαν της δολοφονίας του Αλέξη αλλά ήταν το ίδιο άδικες για εμάς τη νέα γενιά. Για εμάς το μέλλον.

Σχετικά με τις αντιδράσεις που έλαβαν μέρος σχεδόν σε όλα , μικρά και μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Ακούστηκαν πολλά μεταξύ τους επιδοκιμασίες και αποδοκιμασιές κάθε λογής, δεν θα κρίνω σε καμία περίπτωση τις απόψεις, θα σχολιάσω μόνο το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σχολιαστών αποτελούν το κλασικό άνθρωπο του καναπέ δηλαδή αυτού που αδιαφορεί για οτιδήποτε συλλογικό . Ορίστε λοιπόν μια ακόμη άποψη απο κάποιον που συνειδητά διαφέρει από την παραπάνω κατηγορία νεοελλήνων. Τρείς ερμηνείες φαίνεται να εξηγούν  την ένταση και την έκταση των επεισοδίων. Αναφέρονται σε μια γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση για ότι πάει στραβά στην χώρα , στις περιορισμένες προοποτικές των νέων και την αντίδραση τους στην κρατική καταστολή, στην κυβερνιτική απόφαση να αποσύρει ουσιαστικά την αστυνομία με την πρόφαση της δημιουργίας έντασης. Πιστευώ ότι η ένταση και η έκταση των αντιδράσων οφείλονται σε ένα μείγμα των δύο πρώτων  και εκδηλωνόταν με αφορμή το τρίτο στοιχείο. Διαβάζω και βλέπω στα ΜΜΕ να μιλούν για κατάρρευση του κράτους δικαίου, κύριοι δεν το κατέστρεψε η εξέγερση το κράτος δικαίου αλλά έγινε ακριβώς γιατί αυτό δεν υπάρχει. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το κράτος πρέπει να προστατεύει τους πολίτες και τις περιουσίες τους και πως για να επιτευχθεί αυτό αν χρειαστεί ας κληθεί ο στρατός στους δρόμους υπερ τάξεως και κοινωνικής ειρήνης όπως συνηθίζει να κατονομάζει την καταστολή το αστικό κράτος. Κύριοι η μεγάλη πλειοψυφεία των εξεγερμένων δεν ζητά κάτι διαφορετικό παρά το κράτος να φροντίζει για τους πολίτες και τις περιουσίες, δημόσιες και ιδωτικές αλλά επειδή συνειδητοποιήσαμε ότι το συγκεκριμένο ως πολίτες μπορεί σε μιαάτυχη στιγμή να μας σκοτώσει και φροντίζει τις περιουσίες μας με το παραπάνω ιδιωτικές –φωτίες 2007 , δημόσιες –ομόλογα , βατοπέδι και χρηματιστήριο για αυτό βγήκαμε στους δρόμους!

Η έννοια βία ήρθε στο επίκεντρο της επίσημης επικαιρότητας λόγω της έκτασης που πήρε και του βαθμού που εισχώρησε στην καθημερινότητα μας . Τα ΜΜΕ και οι θεσμικοί παράγοντες κατηγορούν την εξέγερση του Δεκέμβρη ότι δεν έχει να δώσει λύσεις και ότι οι βανδαλισμοί, το πλιάτσικο και οι φωτιές , η βία δεν είναι λύση και δεν δικαιολογείται παρόλα τα παραπάνω κακώς κείμενα της κοινωνίας και του οικονομικο-πολιτικού συστήματος. Ορίστεη απάντηση μου σε αυτό το κατηγορώ , βεβαίως και δεν είναι λύση , δεν αποτελεί εξ ορισμού λύση η βία της εξέγερσης αλλά συνέπεια και μεταξύ λύσης και συνέπειας υπάρχει μεγάλη διαφορά. Είναι λοιπόν συνέπεια της σάπιας από ηθικές αξίες και θεσμούς κοινωνίας , είναι συνέπεια της ολιγαρχικής οικογενειοκρατίας και όχι της προεδρευομένης δημοκρατίας, είναι συνέπεια του αναξιόπιστου αναποτελεσματικού πολιτικου συστήματος , είναι συνέπεια των πράξεων σας και άρα το ίδιο ,ακριβώς, παράλογη! Η βία είναι στοιχείο της έννοια έξέγερσης , η γενικευμένη βία της εξέγερσης ενώ η διοχετευμένη σε στόχους και με ιδεολογικό υπόβαθρο της επανάστασης. Μην ταράζεστε η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν θα μετατραπεί σε επανάσταση διότι τα αίτια της είναι κυρίως κοινωνικά που δύσκολα μετατρέπονται σε πολιτικά σε μια εξέγερση καθώς αυτές γίνονται αυθόρμητα από πολλούς χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση ενώ αντίθετα οι επαναστάσεις ξεκινούν οργανωμένα από λίγους και κινητοποιούν τους πολλούς.   

Τέλος θέλω να αναφερθώ στη μικρή αλλά ουσιώδη προσφορά της εξέγερσης στην κοινωνία .Θεωρώ πως κατάφερε να ταρακουνήσει συθέμελα την νοοτροπία και το ίδιο το κατεστημένοτου συστήματος , έδωσε το μήνυμα στην πολιτική και θεσμική ηγεσία της χώρας ότι το μέλλον της κοινωνίας χαντακώνεται ,αδικείται αλλά ταυτόχρονα είναι πρόθυμο και ικάνο να διαβεί τον δρόμο της επανάστασης. Πέτυχε να προβληματίσει ολόκληρη την κοινωνία , ακόμα και τους αδιάφορους καναπεδόβιους μοντέρνους αστούς. Κατά την διάρκεια και μετά την εξέγερση η κοινωνία πλησίασε όσο ποτέ τον καθρέπτη στον οποίο θα μπορούσε να δει το πραγματικό πρόσωπο της .

Δεν γνωρίζω αν θα χαρακτηριστεί επίσημα ιστορικό γεγόνος , γνωρίζω όμως αυτό , πως για την γενιά μου αποτελεί ιστορικό σημείο πάλης , πως ήταν ότι πιο όμορφο έχω ζήσει γιατί είδα τους συμπολίτες μου να προβληματίζονται ,ο καθένας με τον δικό του τρόπο.