Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Η ΚΡΙΣΗ


Η ιστορία του καπιταλισμού τα τελευταία 60 χρόνια έχει κάπως έτσι. Ο β’ παγκόσμιος πόλεμος άφησε την Ευρώπη κατεστραμένη και φτωχή , εντωμεταξύ η άλλη πλευρά του Ατλαντικού ανέπαφη στις βιομηχανικές και εμπορικές υποδομές έγινε ο δέκτης του κέντρου του παγκόσμιου συστήματος το οποίο έβγαινε ανανεωμένο και με καινούργια δυναμική από τον πόλεμο που δημιούργησε.

Το Αμερικάνικο πλέον κεφάλαιο είχε ως αποστολή την οικονομική ανάπτυξη-εκμετάλλευση της δυτικής Ευρώπης, ο Ευρωπαικός΄γρήγορα ανέκαμπτε μέσα από τα συντρίμμια του πολέμου. Μια σημαντική συνέπεια του πολέμου ήταν η κινητοποίηση και η συγκέντρωση παραγωγικής-εργατικής δύναμης και παραγωγικών μέσων που εξυπηρετούσαν την πολεμική βιομηχανία. Σ’ αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε ο σύγχρονος καπιταλισμός (καπιταλισμος του 20ου αιώνα) , το νέο πλαίσιο λειτουργίας του ήταν παραγωγή-επέκταση –κατανάλωση, παρατηρούμε την στροφή της παραγωγής σε αγαθά κατανάλωσης (τα αίτια της στροφής αυτης επιδέχονται εξέτασης )  η ποσότητα των οποίων λόγω των μεγάλων παραγωγικών δυνάμεων υπερκάλυπτε την ζήτηση με αποτέλεσμα την δημιουργία αποπληθωρισμού , γενική μείωση του επιπέδου των τιμών στα αγαθά που συνεπάγεται μείωση του ποσοστού κέρδους . Στο πρόβλημα αυτό απάντησαν εφαρμόζοντας προστατευτικές πολιτικές για τις εθνικές αγορές, λύσανε έτσι το πρόβλημα του αποπληθωρισμού κλείνοντας τα σύνορα σε ξένα προιόντα , μειώνοντας την προσφορά τους σε μια αγορά με σταθερά αυξανόμενη ζήτηση και υπο τα προηγούμενα αυξανόμενες τιμές . Προστατεύοντας τις εθνικές αγορές έλυσαν ένα πρόβλημα αλλά δημιούργησαν τουλάχιστον δύο (αυτά μας ενδιαφέρουν στη παρούσα ανάλυση ). Κλείνοντας τα σύνορα και επιβάλοντας δασμούς ανέκοψαν την δυναμική ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού μειώνοντας έτσι και τους εθνικούς ρυθμούς ανάπτυξης με αποτέλεσμα οι εθνικές οικονομίες να αδυνατούν να απασχολήσουν το ίδιο μέγεθος εργατικής δύναμης την δεκαετία του 70’, ήταν η πρώτη φορά μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο που άρχισε να εμφανίζεται η ανεργία ως φαινόμενο στον καπιταλιστικό κόσμο. Το φαινόμενο αυτο σε συνδυασμό με το δεύτερο κύριο πρόβλημα που ήταν μειωμένη και με εμπόδια κίνηση του κεφαλαίου είχαν σαν αποτέλεσμα την μείωση της κατανάλωσης και άρα μείωση του ποσοστού κέρδους των κεφαλαιοκρατών . Η αντιμετώπιση των προβλημάτων ξεκίνησε τη δεκαετία του 80’ και την ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού που υποστήριζε την ανάπτυξη ελεύθερων συναλλαγών και την οικονομική παγκοσμιοποίηση η οποία βοηθήθηκε και από την αναπάντεχη κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ και του οικονομικού ανοίγματος της Κ.Κίνας . Οι νέες ισορροπίες που δημιουργήθηκαν για ακόμη μια φορά δεν ήταν οι αναμενόμενες υπήρξε μια τόνωση των ρυθμών ανάπτυξης αλλά αν είμαστε προσεκτικοί θα παρατηρήσουμε ότι οι δυτικές οικονομίες απογυμνώθηκαν από το βιομηχανικό κεφάλαιο και την αγροτική παραγωγή, διότι τα συγκεκριμένα κεφάλαια μεταφέρθηκαν σε περιοχές με χαμηλότερο κόστος παραγωγικών πόρων. Στις  αναπτυγμένες χώρες της Δύσης από τη δεκαετία του 90’ και έπειτα η οικονομία κινείται με βασικούς πυλώνες τον τομέα των υπηρεσιών , την κατανάλωση  καθώς και το επιθετικο παγκόσμιο πλέον χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Σ’ αυτό το πλαίσιο και για να τονώσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των οικονομιών τους, τα δυτικά κράτη επικεντρώθηκαν στη συνεχή αύξηση της κατανάλωσης με ίδια ή ξένα κεφάλαια και την ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Στο τελευταίο στοιχείο βρίσκεται και η αιτία της σημερινής κρίσης η οποία είναι αποτέλεσμα της συνεχούς αύξησης της κατανάλωσης με ξένα κεφάλαια-δάνεια, κατανάλωση που δημιουργούσε υποχρεώσεις που μετατρέπονταν σε εμπορεύσιμους τίτλους με κινδύνους που μόνο αρχικά αντιπροσώπευαν την πραγματική κατάσταση, στη συνέχεια οι κίνδυνοι μη κάλυψης των υποχρεώσεων όπως και οι αποδόσεις τους ήταν αποτέλεσμα υποκειμενικών προβλέψεων με αντικειμενικές όμως συνέπειες. Μέσα απο την ιστορική συνέχεια του ο σύγχρονος καπιταλισμός αποδεικνύει την αδυναμία των αγορών του χρήματος να συμπορεύσουν τα συμφέροντα τους με τις κοινωνίες των ανθρώπων.

ΚΡΙΣΗ 2


Ξεκινάω αναφερόμενος στην ιστορικότητα του συμβάντος που ζούμε διότι δεν είναι παρά ένα συμβάν , ίσως λόγω της αυθεντικότητας των αιτιών του να το ονόμαζα το πρώτο κατεξοχήν συμβάν . Με τον όρο αυθεντικότητα των αιτιών αναφέρομαι στο γεγονός ότι η κρίση που συμβαίνει στο μικροεπίπεδο της χώρας αποτελεί μέρος μιας καθολικότερης κρίσεως του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος . Αυτό είναι το συμβάν που ονομάζω κατεξοχήν αφού η πηγή (κρίση επισφαλών στεγαστικών δανείων και παραγώγων τους στις ΗΠΑ το 2008) αλλά και η συνέχεια της κρίσεως βρίσκονται εντός του χρηματοοικονομικού τομέα, δηλαδή στην καρδιά του οικονομικού συστήαμτος που κυριαρχεί από την έλευση του νεοφιλελευθερισμού και έπειτα.

Δείγμα της τάξεως που κυριαρχεί αλλά και του βαθμού εξουσίας που κατέχει είναι το γεγονός ότι η Wall Street κατέχει τα 2/5 της κεφαλαιοποίησης της παγκόσμιας αγοράς και ελέγχει τα 3/5 αυτής. Πόσο υγιές είναι ένα τέτοιο φαινόμενο.Η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία μ΄όλα τα ελλαττώματα αποτελούσε το πιό κοινωνικά δίκαιο σύστημα διακυβέρνησης που εφαρμόστηκε στον σύγχρονο κόσμο, αυτή λοιπόν η δημοκρατία έχει καταργηθεί επί της ουσίας καθόσον άγεται και φέρεται , υποτάσσεται στην τεράστια οικονομική εξουσία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, συμφέρον του οποίου είναι η συντήρηση και επέκταση ενός οικονομικού συστήματος,ενός τύπου καπιταλισμού πιο χυδαίου και πιο καταστροφικού από τον βιομηχανικό ή κλασσικό καπιταλισμό. Είμαστε μάρτυρες της μετεξέλιξης από τον βιομηχανικό στονκαπιταλισμό και την αποκοπή του εργαζόμενου απο την κυριότητα των παραγωγικών μέσων στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και την αποκοπή των παραγωγικών μέσων από την παραγωγή πλούτου. Πλέον τα κέρδη είναι υπερκέρδη αποτέλεσμα όχι κάποιας παραγωγικής εκμετάλλευσης αλλά κάποιας χρηματοπιστωτικής συναλλαγής με τελειώς υποκειμενικά κριτήρια. Οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα τυχερά παιχνίδια καθόσον παρά τις μαθηματικοποιημένες προβλέψεις βασικό στοιχείο δράσης ( αγοράς ή πώλησης) είναι η διαίσθηση απολαβής κέρδους. Οι πιθανότητες και η αβεβαιότητα μιας αγοράς ή πώλησης τίλων είναι τα στοιχεία που ποσοτικοποιούνται με στατιστικά κυρίως μοντέλα , πρόκειται λοιπόν για έναν επιστημονικό τζόγο.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 15/12/2008


Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008 ταξίδεψε σαν είδηση μέσα από sms, blogs , κτλ σε όλη την Ελλάδα. Ας δούμε σε ποιά Ελλάδα ταξίδεψε ένα τόσο εξοργιστικό γεγονός. Στην Ελλάδα της εξωστρακισμένης δημοκρατίας λόγω της αποκλίνουσας συμπεριφοράς των πολιτικών , στην Ελλάδα που έχει θρηνήσει παρόμοιους θανάτους όπως του Τεμπονέρα , Πέτρουλα , Λαμπράκη , Καλτεζά, Κανελλοπούλουμπορεί άλλες συνθήκες και λόγοι να οδήγησαν στην δολοφονία τους αλλά δεν παυεί να είναι το ίδιο άδικη με αυτή του Αλέξη. Υπάρχει άρα μακρά ιστορία δράσης του παρακράτους , αυτών των τραμπούκων , των άχρηστων και ακόμα περισσότερο επικίνδυνων για την κοινωνία ατόμων . Επίσης  το τραγικό γεγονός ήρθε να προστεθεί και να προσθέσει οργή και θυμό σε μια χρονική στιγμή όπου η κοινωνία παρακολουθεί την κυβέρνηση να διανύει το 45ο σκάνδαλο το οποίο έπληξε και άλλον ένα θεσμό ,αυτόν της εκκλησίας. Έχουμε λοιπόν μια νεολαία που απαξιώνεται καθημερινά σε καφετέριες, δουλεύει ωράρια άγνωστα για την γενιά του πολυτεχνείου και ανταμοίβεται με μισθούς 300-500-700 ευρώ, για να μην αναφερθώ στην ασφάλιση που έχει καταντήσει προνόμοιο εδώ και αρκετά χρόνια. Άραγε πόσοι από τους πολιτικούς μας έχουν ένσημα πριν γίνουν βουλευτές. Ο νέος λοιπόν που επιβιώνει κάτω από αυτές τις συνθήκες βλέπει καθημερινά μια ανυπόλυπτη κοινωνία στην οποία η ανικανότητα επιβραβευέται και την ίδια στιγμή του ζητείται να πάρει πρωτοβουλίες, αντικρίζει μια κατάσταση στην οποία βασιλεύει η ατιμωρισία και η αξία καθενός υπολογίζεται όχι βάση προσωπικών ικανοτήτων αλλά βάση προσωπικών σχέσεων. Ο νέος μαθητής-φοιτητής αντιμετωπίζει μια ζωή που αδειάζει από νοήματα, όνειρα , φιλοδοξίες και μια κοινωνία που κρύβει το κένο της πίσω από τις αστραφτερές βιτρίνες. Η νέα γενιά βλέπει τα συνδικάτα να παλευούν για 1 ευρώ αύξηση και 300 βουλευτές που θα έπρεπε να υπηρετούν τον λαό ως υπάλληλοι των συμφερόντων του, να αφεντεύουν , να λειτουργούν τους δημοσιους πόρους και την εξουσία ως φέουδες. Η δολοφονία των ονείρων μας , των ελπίδων μας , της δημοκρατίας και των θεσμών προηγήθηκαν της δολοφονίας του Αλέξη αλλά ήταν το ίδιο άδικες για εμάς τη νέα γενιά. Για εμάς το μέλλον.

Σχετικά με τις αντιδράσεις που έλαβαν μέρος σχεδόν σε όλα , μικρά και μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Ακούστηκαν πολλά μεταξύ τους επιδοκιμασίες και αποδοκιμασιές κάθε λογής, δεν θα κρίνω σε καμία περίπτωση τις απόψεις, θα σχολιάσω μόνο το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σχολιαστών αποτελούν το κλασικό άνθρωπο του καναπέ δηλαδή αυτού που αδιαφορεί για οτιδήποτε συλλογικό . Ορίστε λοιπόν μια ακόμη άποψη απο κάποιον που συνειδητά διαφέρει από την παραπάνω κατηγορία νεοελλήνων. Τρείς ερμηνείες φαίνεται να εξηγούν  την ένταση και την έκταση των επεισοδίων. Αναφέρονται σε μια γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση για ότι πάει στραβά στην χώρα , στις περιορισμένες προοποτικές των νέων και την αντίδραση τους στην κρατική καταστολή, στην κυβερνιτική απόφαση να αποσύρει ουσιαστικά την αστυνομία με την πρόφαση της δημιουργίας έντασης. Πιστευώ ότι η ένταση και η έκταση των αντιδράσων οφείλονται σε ένα μείγμα των δύο πρώτων  και εκδηλωνόταν με αφορμή το τρίτο στοιχείο. Διαβάζω και βλέπω στα ΜΜΕ να μιλούν για κατάρρευση του κράτους δικαίου, κύριοι δεν το κατέστρεψε η εξέγερση το κράτος δικαίου αλλά έγινε ακριβώς γιατί αυτό δεν υπάρχει. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το κράτος πρέπει να προστατεύει τους πολίτες και τις περιουσίες τους και πως για να επιτευχθεί αυτό αν χρειαστεί ας κληθεί ο στρατός στους δρόμους υπερ τάξεως και κοινωνικής ειρήνης όπως συνηθίζει να κατονομάζει την καταστολή το αστικό κράτος. Κύριοι η μεγάλη πλειοψυφεία των εξεγερμένων δεν ζητά κάτι διαφορετικό παρά το κράτος να φροντίζει για τους πολίτες και τις περιουσίες, δημόσιες και ιδωτικές αλλά επειδή συνειδητοποιήσαμε ότι το συγκεκριμένο ως πολίτες μπορεί σε μιαάτυχη στιγμή να μας σκοτώσει και φροντίζει τις περιουσίες μας με το παραπάνω ιδιωτικές –φωτίες 2007 , δημόσιες –ομόλογα , βατοπέδι και χρηματιστήριο για αυτό βγήκαμε στους δρόμους!

Η έννοια βία ήρθε στο επίκεντρο της επίσημης επικαιρότητας λόγω της έκτασης που πήρε και του βαθμού που εισχώρησε στην καθημερινότητα μας . Τα ΜΜΕ και οι θεσμικοί παράγοντες κατηγορούν την εξέγερση του Δεκέμβρη ότι δεν έχει να δώσει λύσεις και ότι οι βανδαλισμοί, το πλιάτσικο και οι φωτιές , η βία δεν είναι λύση και δεν δικαιολογείται παρόλα τα παραπάνω κακώς κείμενα της κοινωνίας και του οικονομικο-πολιτικού συστήματος. Ορίστεη απάντηση μου σε αυτό το κατηγορώ , βεβαίως και δεν είναι λύση , δεν αποτελεί εξ ορισμού λύση η βία της εξέγερσης αλλά συνέπεια και μεταξύ λύσης και συνέπειας υπάρχει μεγάλη διαφορά. Είναι λοιπόν συνέπεια της σάπιας από ηθικές αξίες και θεσμούς κοινωνίας , είναι συνέπεια της ολιγαρχικής οικογενειοκρατίας και όχι της προεδρευομένης δημοκρατίας, είναι συνέπεια του αναξιόπιστου αναποτελεσματικού πολιτικου συστήματος , είναι συνέπεια των πράξεων σας και άρα το ίδιο ,ακριβώς, παράλογη! Η βία είναι στοιχείο της έννοια έξέγερσης , η γενικευμένη βία της εξέγερσης ενώ η διοχετευμένη σε στόχους και με ιδεολογικό υπόβαθρο της επανάστασης. Μην ταράζεστε η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν θα μετατραπεί σε επανάσταση διότι τα αίτια της είναι κυρίως κοινωνικά που δύσκολα μετατρέπονται σε πολιτικά σε μια εξέγερση καθώς αυτές γίνονται αυθόρμητα από πολλούς χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση ενώ αντίθετα οι επαναστάσεις ξεκινούν οργανωμένα από λίγους και κινητοποιούν τους πολλούς.   

Τέλος θέλω να αναφερθώ στη μικρή αλλά ουσιώδη προσφορά της εξέγερσης στην κοινωνία .Θεωρώ πως κατάφερε να ταρακουνήσει συθέμελα την νοοτροπία και το ίδιο το κατεστημένοτου συστήματος , έδωσε το μήνυμα στην πολιτική και θεσμική ηγεσία της χώρας ότι το μέλλον της κοινωνίας χαντακώνεται ,αδικείται αλλά ταυτόχρονα είναι πρόθυμο και ικάνο να διαβεί τον δρόμο της επανάστασης. Πέτυχε να προβληματίσει ολόκληρη την κοινωνία , ακόμα και τους αδιάφορους καναπεδόβιους μοντέρνους αστούς. Κατά την διάρκεια και μετά την εξέγερση η κοινωνία πλησίασε όσο ποτέ τον καθρέπτη στον οποίο θα μπορούσε να δει το πραγματικό πρόσωπο της .

Δεν γνωρίζω αν θα χαρακτηριστεί επίσημα ιστορικό γεγόνος , γνωρίζω όμως αυτό , πως για την γενιά μου αποτελεί ιστορικό σημείο πάλης , πως ήταν ότι πιο όμορφο έχω ζήσει γιατί είδα τους συμπολίτες μου να προβληματίζονται ,ο καθένας με τον δικό του τρόπο.


ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ


Η πολιτική ευφυΐα ακόμη και στην περίπτωση του επαναστάτη είναι βασισμένη σε έναν βαθύ ιδεαλισμό απαιτεί έναν επιστημονικό εξοπλισμό και εξαρτάται στη συνέχεια από τους κοινωνικούς σκοπούς όπως αυτοί έχουν οριστεί.

Οι γραμμές , οι ντιρεκτίβες και οι οδηγίες που οδηγούν σε άκαμπτη ιδεολογία και απόλυτο κομφορμισμό καταλήγουν στο να σκοτώσουν μέσα τους τη δημιουργική ικανότητα . Ο σοσιαλισμός είναι δημοκρατικός στην ίδια του την ουσία, χρησιμοποιώντας εδώ τη λέξη δημοκρατικός στη φιλελεύθερη έννοια της. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο υπαρκτός σοσιαλισμός απέτυχε. Η ΕΣΣΔ παρέκλινε πρακτικά από τα φιλελεύθερα  δημοκρατικά ,ουμανιστικά στοιχεία , ταπείνωσε το ελεύθερο πνεύμα σ’ όλους τους τομείς, στράτευσε τη σκέψη των λαών και αυτό ήταν η αρχή του τέλους της ίδιας (ΕΣΣΔ) και μαζί της του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η εισβολή του μαρξισμού στη φιλοσοφία απεδείχθη ατελής. Ο διαλεκτικός υλισμός θεωρούμενος ως <<  ο νόμος της εξέλιξης της φύσης και της σκέψης>> δεν φαινόταν πια παρά σαν μια μεταφυσική παραγωγή προσαρμοσμένη στο παλιό Εγκελιασμό , έπαιξε όμως μοιραίο ρόλο στον εκφυλισμό του ρωσικού σοσιαλισμού. Ένα δόγμα του κράτους , μια δικαίωση της στρατευμένης σκέψης. Αν το κράτος κατέχει την φιλοσοφική αλήθεια , για ποιο λόγο να ανέχεται το σφάλμα, τέτοιου είδους πολιτικές γραμμές σκοτώσαν αρχικά το επαναστατικό δημιουργικό πνεύμα  και στη συνέχεια την ίδια την επανάσταση.

Αν μπαίνει , όπως παραπάνω το πρόβλημα να ταυτίσουμε θεωρία και πράξη , μπαίνει με αυτή την έννοια :να οικοδομήσουμε πάνω σε μια καθορισμένη πρακτική μια θεωρία, που , με το να συμπίπτει και να ταυτίζεται με τα αποφασιστικά στοιχεία της ίδια της πρακτικής, να επιταχύνει την τρέχουσα ιστορική διαδικασία, κάνοντας την πρακτική πιο ομοιογενή, πιο συνεκτική ,πιο αποτελεσματική σε όλα τα στοιχεία της, δηλαδή δυναμώνοντας τη στο έπακρο, ή , με δεδομένη μια ορισμένη θεωρητική θέση, να οργανώσουμε το απαραίτητο πρακτικό στοιχείο που θα τη βάλει σε ενέργεια.

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ




Η δικαιοσύνη είναι αυτή που δίνει σάρκα και οστά στην δημοκρατία την κάνει πρακτικά εφαρμόσιμη. Ποια είναι η ηθική υπόσταση των νόμων ,γιατί οφείλουμε υποταγή σε αυτούς , ποιοι και πως τους δημιουργούν ? Θεωρώ τα παραπάνω ερωτήματα αλλά και τις απαντήσεις τους βασικά στοιχεία για την νομιμοποίηση και λειτουργία της δημοκρατίας, του λαϊκού αυτού θεσμού διακυβέρνησης της κοινωνίας μας. Από ηθικής απόψεως οι νόμοι για να γίνουν αποδεκτοί από την κοινωνία πρέπει οι άνθρωποι να έχουν συμφωνήσει στις θεμελιώδεις αρχές, πάνω στις οποίες στηρίζονται οι νομικές προσταγές. Η έλλειψη ηθικής βάσης θα πρέπει να οδηγήσει την κοινωνία σε σύγκρουση με τους νόμους αυτούς ώστε να επιστρέψουμε έτσι στην πρώτη φάση της λαϊκής συμφωνίας με τους νόμους. Τα παραπάνω αφορούν τον ηθικό αντίκτυπο των νόμων στην κοινωνία ως σύνολο, η ατομική ηθική τους υπόσταση έχει ως σκοπό να παρουσιάσει ένα σύστημα κανόνων που καθιστούν κάθε άτομο να δρα ελεύθερα χωρίς η δική του ελευθερία νομιμοποιούμενη να μετατρέπεται σε εκμετάλλευση του συνανθρώπου του. Ατομικά οι νόμοι πρέπει να απελευθερώνουν τους ανθρώπους έως το βαθμό που η ελευθερία τους δεν καθίσταται επικίνδυνη για την συνοχή της κοινωνίας. Αυτή πρέπει να είναι η ηθική των νόμων αν θέλουμε να ζούμε σε δημοκρατία.

Το κράτος  είναι αυτό που νομοθετεί γιατί είναι ένα νομικό σύστημα προσταγών, οι νόμοι επιβάλλονται εν ονόματι του από μια ομάδα ανθρώπων που ονομάζεται κυβέρνηση. Αφού λοιπόν διακρίναμε το μέρος της κοινωνίας θα  πρέπει να εξετάσουμε την οικονομική επιρροή που ασκείται και η οποία πρέπει να θεωρείται βέβαιη καθώς στο καπιταλιστικό σύστημα η οικονομία είναι ο κυρίαρχος παράγων επιρροής σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Ο παράγων οικονομία και τα υπάρχοντα σε αυτή συμφέροντα είναι ο σημαντικότερος ίσως και ο ποιο  επικίνδυνος διότι τα οικονομικά συμφέροντα σίγουρα δεν χαρακτηρίζονται από αντικειμενικότητα, ένα στοιχείο απαραίτητο για κάθε νόμο. Το χρήμα δημιουργεί πλούτο και ο πλούτος δύναμη, μια δύναμη η οποία μέσω των νόμων μετατρέπεται σε εξουσία. Επειδή δομικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι η συσσώρευση πλούτου θα πρέπει να επαγρυπνούμε και να ελέγχουμε κατά πόσο οι νόμοι εξυπηρετούν την ατομική και συλλογική ελευθερία ή αποτελούν νομιμοποιημένες αποφάσεις υπέρ των συμφερόντων των πλουτοκρατών. Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει το ρόλο του ως διαρκή εγγυητή των δικαιωμάτων και ελευθεριών του.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ


Συνδικαλισμός είναι η μορφή συλλογικής δράσης για την υπεράσπιση και βελτίωση των συνθηκών εργασίας σε οποιονδήποτε τομέα τόσο στο εργοστάσιο , το ωαυπηγείο τον αγρό όσο και στο γραφείο ή το πανεπιστήμιο. Ο συνδικαλισμός ως έννοια πρέπει να υπάρχει οπουδήποτε δημιουργούνται σχέσεις εξουσίας- εξουσιαζόμενου, οπουδήποτε υπάρχει ιεραρχία το αντίβαρο της είναι ένα συνδικαλιστικό όργανο δημιουργημένο από τους υφισταμένους κάθε τομέα και κάθε επιπέδου της οικονομίας. Αποτελεί τον θεμέλειο λίθο της αρμονικής συνύπαρξης σχέσεων κυριαρχίας και κοινωνικών σχέσεων και το δικαστήριο κάθε εξουσιαστικής αυθερεσίας, αυτός είναι ο ρόλος του και μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως προς την αντιπροσώπευση των εκάστοτε συνδικαλιζομένων. Για να πετύχει τους σκοπούς του και τον ρόλο του ,θεωρώ απαραίτητα τα παρακάτω χαρακτηριστικά. Πρώτον γεννιέται ως ανεξάρτητο όργανο απ’ οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα ,αποτελείται και ιδρύεται από μέλη μόνο του επιπέδου που αντιπροσωπεύει ώστε να υπάρχει ομοιογένεια στόχων και προβλημάτων. Δεύτερον ο συνδικαλιστής αυτοβούλως εντάσσεται στο όργανο αντιπροσώπευσης και γνωρίζοντας τι αυτό αντιπροσωπεύει , γνωρίζει επίσης τις υποχρεώσεις που έπονται της επιλογής του και αυτό με στόχο την δημιουργία ενός μικρού ή μεγάλου  μεν αλλά ενωμένου και αραγούς μετώπου. Τρίτον  δεν νοείται ο συνδικαλιστής χ να έχει περισσότερα προνόμια από τον συνδικαλιστή y αυτό δημιουργεί ιεραρχική δομή στο συλλογικό όργανο και καταστρέφει την δύναμη και την ιδιότητα αντιβάρου που προ είπα , εκτός αν δημιουργηθεί συνδικαλισμός μέσα στον συνδικαλιστικό όργανο, το αποτέλεσμα είναι ολέθριο αφού αν (Ν) η δύναμη του συνδικαλιστικού αρχικού οργάνου τότε η πραγματική δύναμη του με ύπαρξη συνδικαλισμού δευτέρου βαθμού είναι Ν/2 ή Ν/3 ή …Ν/Ζ όπου Ζ οι φραξιές μέσα στο συνδικαλιστικό όργανο.

Το συνδικαλιστικό όργανο πρέπει να λειτουργεί ομόφωνα χωρίς ιεραρχία, η οποία συν των άλλων , μπορεί να υποκύψει σε πειρασμούς ή πιέσεις εξωτερικών παραγόντων. Ανεξάρτητο λοιπόν και συλλογικά διοικούμενο με ισότητα στο εσωτερικό του. Ένα τέταρτο στοιχείο είναι ότι ο εργαζόμενος συνδικαλιστής κατέχει και τις δύο ιδιότητες καθώς η μια δημιουργείται από την άλλη, πως μπορεί να είσαι συνδικαλιστής χωρίς να είσαι εργαζόμενος, πως θα αντιπροσωπεύσεις άμεσα, χωρίς να ζήσεις τα προβλήματα και τις ανησυχίες της καθημερινότητας. Ο συνδικαλιστής που αποκόπτεται από την εργασία του αποκόπτεται και από τον ρόλο του ως συνδικαλιστής και το μόνο που κάνει είναι δημόσιες σχέσεις! Τα συνδικαλιστικά όργανα πρέπει να είναι ανεξάρτητα πλήρως από τους κομματικούς μηχανισμούς , ναι στις συμμαχίες όχι σε κάθε είδος σύνδεσης .Οφείλουμε να καταργήσουμε τα παρόντα συνδικαλιστικά όργανα και να δημιουργήσουμε καινούρια  ανεξάρτητα και αραγή μέτωπα, ώστε να αντιμετωπίσουμε την επίθεση των οικονομικών παραγόντων στα συμφέροντα μας , καμία συμμέτοχη σε όργανα που δεν ελέγχονται συλλογικά καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης τους , όχι στην δημιουργία νέων αρχόντων-παραγόντων μέσω της ιεραρχίας, την εξουσία της οποίας εξανθρωπίζουμε! Οργάνωση και συμμετοχή σε νέα όργανα , σύγκρουση με την αυθαιρεσία της εξουσίας .

ΟΠΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ




Εν έτη 2010 οι λαϊκές μάζες , η κοινωνία μας δέχεται μια πολύ οργανωμένη επίθεση στα κεκτημένα με αίμα και αγώνες γενεών δικαιώματα της . Τα  βαθιά καταπιεστικά και αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης κρύβουν από πίσω ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο υποδούλωσης του Έλληνα και γενικά του ανθρώπου. Η ασφάλιση στον ιδιωτικό τομέα είναι προνόμιο ,στον δημόσιο ξεριζώνεται , καμία ανοχή , αντίθετα οργή ,οργή απέναντι στο κεφάλαιο , οργή απέναντι στους τεχνοκράτες –διαχειριστές της βουλής.

Τα εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών μειώνονται, αναγκαστικά ισχυρίζονται , λόγω του χρέους και του ελλείμματος και όλος τυχαίως το χέρι στην (άδεια) τσέπη βάζουν για  μια ακόμη φορά οι μικρομεσαίοι ,οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι!

Ξεκαθαρίζω το εξής το χρέος και το έλλειμμα το δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ,κλέφτες και απατεώνες του ελληνικού λαού έχετε χάσει οριστικά την νομιμοποίηση σας απέναντι στην κοινωνία. Τα δισεκατομμύρια  ευρώ θα τα βρείτε στις τσέπες σας , στις τσέπες του Μπόμπολα ,Λάτση , Βαρδινογιάννη κτλ καλόπαιδα σας, θα τα βρείτε επίσης στις τσέπες των διοικητών ΔΕΚΟ που εσείς διορίσατε, θα τα βρείτε στις πολυεθνικές που σας στηρίζουν και στηρίζετε ( Siemens).Ο ελληνικός λαός φέρει ευθύνη διότι σας ανέχτηκε 30 χρόνια τώρα ,ολιγώρησε  μπροστά στις αυθαιρεσίες σας και επαναπαύθηκε ζώντας με δανεικά , φέρει λοιπόν τις δικές του ευθύνες που δέχτηκε διαχρονικά αυτή την κατάσταση δίχως να αντιδρά . Οι ευθύνες του λαού μπροστά στις ευθύνες της πολιτικής και οικονομικής άρχουσας τάξης μοιάζουν με πταίσματα , είναι επίσης αντιληπτό το γεγονός ότι η ηθική σήψη και η παθητική στάση της κοινωνίας μεθοδεύτηκε από το σύστημα εξουσίας , ΜΜΕ , συνδικαλιστικούς παράγοντες ,κόμματα  κτλ.

Το άσυλο είναι η μικρή λεπτομέρεια που βιάζεστε να αποτελειώσετε, μάθετε πως τον χώρο αυτό σκοπεύουμε να τον παραδώσουμε ιερό και ελεύθερο όπως μας δόθηκε. Βασικοί συμμέτοχοι σ’ αυτήν την επίθεση τα ΜΜΕ τα οποία καθημερινά φείδονται να μας ενημερώσουν , να μας πουν και να μας ξαναπούν και να μας ξαναπούν λες και προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα των μέτρων, την υπομονή και το κουράγιο που πρέπει να αποδείξουμε. Καμία συνέναιση και καμία πίστη στα τσουτσέκια της εξουσίας και τις κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις και ειδήσεις τους. Η απάντηση μας είναι η πολύπλευρη ενημέρωση και η κριτική σκέψη σε κάθε ερέθισμα. Αυτό το οποίο επιζητούν τα  ΜΜΕ ως σύνολο είναι να κρατηθούμε στην άγνοια και να κυριευτούμε από τον φόβο , να απελπιστούμε , η ιδανική για αυτούς κατάσταση είναι να κάθεται ο καθένας μόνος του μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας μπάλα, σαπουνόπερες και τις αποβλακωτικές και επικίνδυνες μεσημεριανές εκπομπές.. Λένε ψέματα και μας υποτιμούν ,η απαξίωση τους θα είναι η μοναδική αμοιβή τους , και στην απελπισία τους  θα ανταπαντάμε όλο και πιο δυνατά στους δρόμους του αγώνα , πρέπει να καταστούν άχρηστοι.

Το κοινωνικό συμβόλαιο διαρρήχθηκε , εξεγέρσου , οργανώσου ριζοσπαστικά ,μακριά από προδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες . Η νεολαία έδειξε τον δρόμο με εφηβικό τρόπο. Η ολιγαρχική οικογενειοκρατία τους πρέπει να λάβει τέλος.

Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο


Μετά από 4 χρόνια φοίτησης σε μια από τις σχολές ενός ελληνικού πανεπιστημίου , ορίστε τα συμπεράσματα και μερικές σκέψεις μου γι’ αυτό. Το πανεπιστήμιο ως θεσμός έχει μια ενεργητική σχέση με το Κράτος και την ελληνική κοινωνία , ποια σχέση θα όφειλε να έχει και ποια έχει? Η ανώτατη εκπαίδευση χρησιμοποιείται από το τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις ως μέσο ανάπτυξης των τοπικών οικονομιών, υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα περιφερειακών τμημάτων των οποίων η ζήτηση δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει την λειτουργία  τους, υπάρχουν επιστημονικά αντικείμενα όπως ο τομέας των οικονομικών σπουδών , της φυσικής και των μαθηματικών  επιστημών για τα οποία υπάρχουν τμήματα σχεδόν σε κάθε μεγάλη πόλη της  χώρας , υπάρχουν τμήματα όπως η θεολογική των οποίων ο αριθμός εισακτέων κάθε χρόνο υπερκαλύπτει την ζήτηση αποφοίτων, τα παραπάνω είναι λίγα απο τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανώτατη εκπαίδευση και που γεννούν προβλήματα και στην κοινωνία.. Αρνούμαι λοιπόν να πιστέψω , όσο και αν προσπαθούν , ότι οι πολλοί υπουργοί παιδείας που πέρασαν κατά καιρούς ήταν τόσο ηλίθιοι που να μην αντιλαμβάνονται τα παραπάνω προβλήματα και καταλήγω στο γεγονός οτι διαχρονικά δεν υπήρξε η πολιτική βούληση να επιλυθούν αυτά. Έκαστος υπουργός φέρει ευθύνη για την σημερινή κατάσταση και πρέπει επιτέλους να αντιμετωπίσουν την δειλία τους.

Για να κατανοήσουμε τα προβλήματα σε βάθος, πρέπει να περάσουμε από την επιφάνεια στο εσωτερικό των προβληματων ,απο την ύπαρξη τους στα αίτια τους. Ας εξετάσουμε το πανεπιστήμιο ως χώρο ,ως χώρος τα Α.Ε.Ι. αποτελούν έναν ελεύθερο χώρο όπου οι ιδέες κινούνται ελεύθερα ,υπάρχει συνεχής πολιτική τριβή, ο νέος και η νέα που εισάγονται μπαίνουν ταυτόχρονα σε έναν καινούργιο ρόλο , αυτό του πολίτη της κοινωνίας και του τεχνοκράτη –επιστήμονα. Αυτός πιστεύω πως είναι ο ρόλος που πρέπει να επιτελούν τα πανεπιστήμια σε μια υγιή κοινωνία. Τέλος τα πανεπιστήμια ως χώρος είναι αυτός από τον οποίο γεννιέται το μέλλον της κοινωνίας, το μέλλον ως σύνολο των εννοιών πολιτική ,αισθητική, ηθική και επιστήμη. Στο ερώτημα ,γιατί το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν επιτελεί κανένα απο τους παραπάνω ρόλους ; Η απάντηση δίνεται από την μελέτη της χρονικής ιστορικότητας του. Τα ο πανεπιστήμιο ως σύγχρονος θεσμός και με τον τρόπο που λειτουργεί μας προέκυψε από τις κοινωνικο-πολιτικές ζυμώσεις των μεταπολιτευτικών χρόνων γι’ αυτό τον λόγο υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της μεταπολιτευτικής ελίτ (Πασοκ- Νδ-προεκλογικοί και μετεκλογικοί χειροκροτητές, καθεστωτικοί και μη κεφαλαιοκράτες ), τι συμφέροντα έχουν όλοι αυτοί? Κομματικοποίηση ή άγνοια λόγω απέχθειας και βάσιμης αηδίας  την κάθε φορά νέας γενιάς ώστε η μελλοντική μεσσαία τάξη που αποτελεί την εν  δυνάμη ανεξάρτητη- επικίνδυνη πολιτική συνείδηση της κοινωνίας από την στιγμή της διαμόρφωσης της πολιτικής συνειδήσεως να υποτάσσεται άμεσα ή έμμεσα στο μεταπολιτευτικό σύστημα, στις ηθικές αξίες και στις συνήθεις πρακτικές του (κατανάλωση, ψυχαγωγία, ρουσφετολογία, φυγοπονία, δημόσιες σχέσεις κτλ). Η μεταπολιτευτική ελίτ αυτό που θέλει να αποφύγει είναι η διαμόρφωση μιας μεσαίας τάξης με υγιή πολιτική συνείδηση (δεξιά ή αριστερά) και με συνείδηση υπεύθυνου πολίτη που ως ενεργό μέλος της κοινωνίας δεν θα άφηνε να συνεχιστεί το πανηγύρι που κρατά από το 1975 και μετά. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που τα ελληνικά πανεπιστήμια υποβαθμίζονται εσκεμμένα.